کودک ناهنجار لوس دقیقا کاری میکنه که لج تو رو دربیاره .

میره میبینه چی برات ارزشمندتره همون رو میشکنه .

وقتی میگی این حرف بد رو نزن همون رو صدبار تکرار میکنه .

اون هدف و آرمانی نداره فقط میخواد خشمت رو ببینه و همین براش کافیه .

عورت نمایی یه کودک رو تحلیل سیاسی نکنیم

این جمله‌ها بی‌نهایت است ولی برخی از شایع‌ترینشان اینهاست

• «تا سه می‌شمرم»!
• «چون من می‌گم»!
• «یه بار دیگه بهت نمی‌گما»!
• «بذار برسیم خونه»!
• «وقتی پدر - مادر - شدی می‌فهمی»!
• «فقط صبر کن تا بابات بیاد خونه»!
• «یه کاری نکنید ماشین رو بزنم کنار!»
• «با چشم‌هات نگاه کن، نه با دست‌هات»!
• «غذات رو بخور، بقیه بچه‌ها همین رو هم ندارن بخورن»!
• «من خدمتکار شما نیستم»!
• «یا یکی برمی‌داری یا هیچی»!
• «الان میام‌ها»!

در پایان ، همهٔ ما سعی داریم از این بازی تکراری جان به در ببریم ،

ولی چقدر موفق بوده‌ایم ؟

و چقدر شبیه والدینمان بوده‌ایم ؟

گاهی به جای هر کاری ،

برای آرام شدن کافی است فکر کنیم .

فکر کنیم و فقط فکر کنیم .

اولین گام رسیدن به شیوه تربیتی مناسب ، پی بردن به رفتارها و ذهنیت‌های اشتباه خود والدین است .

پنج اشتباه والدین در تربیت فرزندان به شرح زیر هستند:

۱- عدم تشخیص دقیق مشکل

قبل از اینکه بتوانید یک مشکل را برطرف کنید ،

ابتدا باید بفهمید که با چه مشکلی روبرو هستید

و این مسئله تا چه اندازه جدی است .

مثلاً، کودک پیش دبستانی شما هر از گاهی عصبانی می‌شود

یا وانمود می‌کند که پزشک است .

حتی ممکن است احساس کنید که

نوجوان شما زمان کمی را در کنار خانواده خود می‌گذراند

و بیشتر در بیرون از خانه با دوستانش بازی می‌کند.

متن کامل را در ادامه مطلب مطالعه بفرمائید

🔹پودر مغزها+نان وپنیر یا کره و مربا

🔹خرما و پسته+شیر

🔹 موز+کره بادام زمینی

🔹موز و عسل+شیر

🔹عسل+ میوه ها

🔹کنجد+برنج

🔹تخم مرغ اب پز +سالاد

🔹تخم مرغ اب پز+کره

🔹ذرت و نخود فرنگی +سالاد

🔹گردو +ماست و دوغ

🔹پوره سیب زمینی+مرغ و ماهی

🔹کره+  سیب زمینی تنوری

از یک ساعت مانده به وقت خواب ، کودکتان را هیجان زده‌ نکنید

بازی و قلقلک دادن بچه‌ ها حتما برای پدر و مادر شیرین است ،

اما این ساعت را به فعالیت‌ های آرام اختصاص دهید .

برای فرزندتان کتاب بخوانید ،

آهنگ ملایم بگذارید یا حتی خودتان برایش ترانه زمزمه کنید

تا بتواند سر ساعت ،

با آرامش پا به دنیای رویا ها بگذارد .

۱. حواس کودکتان را پرت کنید.

وقتی در حال انجام کار اشتباهی است، به او بگویید :

بیا یک کار جدید کنیم یا بگویید: بیا ببین دارم چه کار می‌کنم!

۲. فقط وقتی کودکتان در حال صدمه زدن به خود یا دیگری بود به او نه بگویید و از او بخواهید کاری را انجام ندهد .

۳. از افعال مثبت استفاده کنید .

مثلاً به جای اینکه بگویید: با دست خیس کتاب را ورق نزن، بگویید :

دست هایت را خشک کن بعد کتاب را ورق بزن .

۴. محدودیت‌های کودک را اعلام نکنید؛ در عمل نشان دهید.

مثلاً وقتی در حال به هم ریختن کشو برای پیدا کردن یک لباس است ،

به جای اینکه بگویید کشو را به‌هم نریز ، بگویید :

بعد از کارت کشو را مرتب کن .

باید این موضوع مهم را در مورد منظومه خانواده به یاد داشته باشیم که

مهمترین فرد در رشد کودک ،

مادر یا پدر نیستند ،

بلکه برادر یا خواهری است که

بیشترین تفاوت را با او دارد

و او در حال رقابت با اوست

کودکان زیر پنج سال را تنبیه نکنید

تنبیه برای نقض مقررات و ارزشها اعمال می شود ، نه برای ضعف مهارتها که نیاز به تمرین دارند

(مثل افتادن یک پارچ سنگین از دست کودک)

کودک در اشتباهات غیرعمد ، لازم است بدون هیچگونه سرزنشی تنها به جبران بپردازد ؛

مثلا مواد ریخته شده را از زمین جمع کند ،

حتی اگر این کار را نمی تواند کامل و تمیز انجام دهد ،

خودتان بعدا آن را کامل کنید .

با عقاید بچه هاتون مخالفید
از دوستاشون بدتون میاد
سبک موسیقی مورد علاقشون رو مسخره میکنید
با حرفاشون حال نمیکنید
نظر مشترکی باهاشون ندارید
و بازم میگین:
چرا از اتاقت نمیای بیرون پیش ما؟!!!

هر چیزی که با لباس زیر ( زیرپوش ، شورت ، زیرشلواری) پوشانده شود عضو خصوصی است
هیچکس حق ندارد به آنها دست بزند
هیچکس حق ندارد که بخواهد آن را ببیند
هیچکس حق ندارد درباره آن با شما (کودک) حرف بزند

اگر چنین اتفاقی افتاد کودک باید نه بگوید ...

کودکان برای رفع نیازهای اساسی (مثل غذا خوردن، خوابیدن، دستشویی رفتن) نه نیاز به تشویق دارند و نه اجبار و اصرار...

همانطور که برای نفس کشیدن و نوشیدن آب، نیازی به تحسین و اجبار ندارند.

« من اینجا هستم و بغلت می كنم »

« من اینجا هستم، كنار تو و نمی گذارم آسیب ببینی »

« من اینجا هستم و صدایت را می شنوم، خواسته ات را به من بگو، لازم نیست جیغ بكشی و گریه كنی تا توجه ام را جلب كنی »

« من اینجا هستم و تو آرام باش »

« من اینجا هستم و می توانی روی من حساب كنی »

👈این جمله ها نمونه هایی از حرف هایی هستند كه حس امنیت را

به كودك شما تزریق می كنند .

وقتی که فرزند شما از مشکلاتش،

مثلا از اختلاف با دوستش می‌گوید با تمام وجود به او گوش فرا دهید.

حتی خیلی اوقات لازم نیست صحبتی کنید فقط کافیست با دقت گوش کنید.

توضیح مشکلات برای پدر و مادری که واقعا گوش می‌دهند خیلی آسانتر است

و در بیشتر مواقع سکوت از روی هم دردی همان چیزی است که کودک

به آن نیاز دارد ....

والدین امروزی خیلی بیش از نسل قبل برای کودکان خود هزینه میکنند وبخش اعظمی از این هزینه صرف رشوه دادن به کودکان میشود

سعی کنید از طریق درونی کردن عادات خوب، کودک رابه انجام دادن کارهای خوب تشویق کنید.

وقتی که حجاب را به دخترت آموختی ... اما عفاف را به پسرت نیاموختی ... به پسرت یاد دادی که حیا و نجابت فقط مخصوص زن است

وقتی که به دخترت گفتی که باید به برادرش احترام بگذارد...اما به پسرت نگفتی که به همان اندازه به خواهرش احترام بگذارد...برتر بودن مردانه را به پسرت یادآوری کردی

وقتی که دخترت را برای یک ساعت دیر آمدن به خانه بازخواست کردی...اما به پسرت اجازه دادی که  آخر شب به خانه برگردد ...به پسرت آموختی که او بر خلاف خواهرش می‌تواند خطا کند

وقتی که عشق ورزیدن را برای دخترت نادرست دانستی ...اما از رابطه داشتن پسرت با دختری نامحرم ذوق زده شدی که پسرت بزرگ شده ... هوسباز بودن را به پسرت آموختی

وقتی که از کودکی به دخترت یاد دادی که زن باشد، کدبانو، صبور و فداکار باشد...اما به پسرت فقط آموختی که قوی و قدرتمند باشد..تنها نامی از خانواده را به پسرت آموختی نه مسئولیت خانواده را

بله...تو هم مقصری که وظیفه والدین  را به درستی انجام ندادی. من هم به عنوان یک پدر یا مادر، مقصرم که به جای اصلاح خودم و تربیت صحیح فقط به جامعه ام انتقاد کردم.جامعه هرگز به خودی خود درست نمی‌شود.جامعه نمونه‌ بزرگی از همان خانواده است...

يادش به خير !

معلم کلاس اول خانم خداخواه هر جا كه هستند سلامت باشند . ازما پرسيد :   - سوال تکراری همه سالهای گذشته و آينده - : « وقتی بزرگ شدید ، می خواهید چه کاره شوید ؟ »

بچه‌ها هم طبق معمول پاسخ های تکراری سالهای گذشته را تکرار کردند : « دکتر. دکتر. مهندس. دکتر. پليس . مهندس. مهندس . دكتر . وكيل . فضانورد . دکتر. مهندس يه پسر كوچولو هم گفت : فرهنگي ».

نگاه اول : همه می‌خواستند وقتی بزرگ شدند به « جامعه » خدمت کنند .

هنوز نخستین حروف الفبا را نيز نیاموخته بودند . هنوز دنیا را ندیده بودند . هنوز کشور را نمی‌شناختند . هنوز راي نداده بودند . هنوز نماينده نداشتند . هنوز وارد كار نشده بودند . هنوز متاهل نشده بودند . هنوز گرفتار نون شب نشده بودند . هنوز بچه نداشتند . هنوز شب تا صبح بچه بيمار خود را تيمار نكرده بودند . هنوز درد را نميشناختند ...! هنوز هنوز هنوز ...

نگاه دوم : اما پدرها و مادرها و رسانه‌ها کار خود را اساسي و خوب انجام داده بودند !

یادشان داده بودند که اینجا سرزمین دکترها و مهندس‌ها و وكلاست . یادشان داده بودند که اینجا « مدرک » ، خود یک « شغل » است . يادشان داده بودند كه اينجا حرف « پ » خيلي مهم است .یادشان داده بودند که وقتی بزرگ شدی و خواستگاری رفتی ، اگر بگویی مهندسی ، کسی نمیگوید شغلت چیست .

یادشان داده بودند که فضا ، فضای نا امنی است .

یادشان داده بودند که این جماعتی که در اطرافتان زندگی می‌کنند ، دوست دارند شما « دکتر و مهندس » شوید . و تو اگر می خواهی رسوای جماعت نباشی ، همرنگ جماعت باش.

حتی یادشان داده بودند که در خلوت خود ، به خانه و ماشین و ثروتی که دکترها و مهندسها دارند فکر کنند و در کلاس خود ، از « خدمت به جامعه » بگویند .

پدرها و مادرها ، تنها نکته‌ای را که برای نگون بختی فرزندانشان لازم بود ، خوب آموزش داده بودند . خیلی خوب . یادشان دادند که برای انتخاب آرزوهایت ، به آرزوهای اطرافیانت فکر کن ، نه به میزان رضایتی که پس از تحقق آرزوهایت تجربه می‌کنی.

بچه‌ها ، آرزوهایشان را گفتند . یا بهتر بگویم : آرزوهای پدرها و مادرهایشان را تکرار کردند .

بچه‌ها ، به همکلاسی خود که قرار بود فرهنگي شود ، خندیدند . او تنها کسی بود که آرزوی خودش را گفت .

دوازده سال گذشت.

برگه‌ای را پیش رویشان قرار دادند با هزار خانه سفید و یک قلم که با آن می‌توانستند سرنوشتشان را خط‌‌ خطی کنند . با دقت و تمرکز. هیچ خانه‌ای نباید نیمه سیاه می‌شد . یا بايد سیاه سیاه مي شد یا سفید سفید .

در اینجا ، باید منتظر می‌ماندند تا دانشگاه‌ها ، آنها را انتخاب کنند و به آنها بیاموزند که باید چه چیزی را دوست داشته باشند .

یکی که در دلش همیشه دوست داشت باستان ‌شناس شود ، مهندس شد .

یکی که در دلش دوست داشت مهندس شود ، حسابدار شد .

آنکس که می‌خواست حسابدار شود ، پزشک شد .

تنها کسی که راه خودش را رفت ، آن فرهنگي دوران دبستان بود که رویایش را خودش انتخاب کرده بود . او بزرگتر شد و دنیا را بهتر شناخت . وقتی دفاع مقدس را دید ، مدتی تصمیم گرفت خلبان شود اما دوباره به رویای دوران کودکی اش بازگشت و فرهنگی شد .

او بعدها آموخت :

در جامعه‌ای که مردم ، تو را مانند خودشان می‌خواهند ، مانند خودت بودن حتی از خلبان شدن هم سخت‌تر است . سخت تر از سخت ...!

درد میدونید چیه ؟

درد اینه که شما اگه هیچی به این بچه یاد ندی ولی فقط " تغییر علاقه ها " رو یاد بدی براش کافیه.

بقیش رو خودش میره دنبالش و حتما موفق خواهد شد

ولی اگه شما به این بچه همه چیز یاد بدی ولی تغییر علاقه ها رو یاد ندی ،

اون چیزایی هم که بهش یاد دادی دیگه به درد نمیخوره...

و این اتفاقیه که الان توی کشور ما در آموزش و پرورش داره میفته 40 ساله !

و البته صدها ساله ...

سیستم آموزشی بچه ها را بسمت وکالت و مهندسی و دکتری می برد.
رسانه ها فوتبالیست شدن و هنرمند شدن رو تبلیغ میکنن.
تو خونه همه دنبال اینیم که بچه هامون درس بخونن و تحصیل کرده بشن و...

کجای این آموزش و تربیت به بچه ها یاد میده کارآفرین باشن ؟ برای خودشون کسب و کار داشته باشن ؟ شرکت تاسیس کنن و صاحب کار باشن ؟ تجارت کنن و تاجر بشن ؟

تقریبا هیچ جا ... کلا در حال آموزش به بچه هامون هستیم که توی زندگی اصلا ریسک نکنن و کارمند باشن تا توی عافیت زندگی کنن.
حالا چگونه فرزندان را کارآفرین تربیت کنیم ؟

پول تو جیبی دادن به بچه ها عادتیه که ذاتا بچه ها رو غیر مستقل و حقوق بگیر بار میاره. راه حل مناسب به نظر میرسه این باشه که پول تو جیبی بچه ها مشروط بشه به کمکی که به خانواده میکنن و کارهای خلاقانه ای که انجام میدن.
هر شب براشون قصه نخونید.
۴ شب شما قصه بخونید و ۳ شب بخواید اونا برای شما قصه بگن.
کارآفرین باید بتونه سناریو ایجاد کنه و دیگران رو تحت تاثیر قرار بده.
بچه ها رو تشویق کنید جلوی دوستاشون راجع به اسباب بازیهاشون و بازی هایی که بلدن سخنرانی کنن. یاد بدید که روی بقیه تاثیر بزارن .
اگه جایی مثلا توی رستورانی میرید و خدمات نامناسبی میگیرید به بچه ها یاد بدید که خدمات نامناسب رو تشخیص بدن و بتونن انتقاد کنن.

 🔵کمیل سرفه میکنه .  

✔️بابای کمیل : یک دستمال درمیاره و به بچه میده .

❌ بچه را دعوا میکنه و بچه حالا علاوه بر سرفه ، گريه هم ميكنه !!

🔴حرف آخر اینکه :

من فکر میکنم در وهله اول خود والدین نیاز به تربيت دارند بعد بچه ها !

 🔵کمیل غر میزنه و از مغازه بیرون نمیره  .  

✔️بابای کمیل به بچه میگه که من بلد نیستم راه خروجو ! تو بهم راه را نشون میدی ؟ بچه خوشحال ، انگار که کار مهمی انجام داده درب خروجی را نشون میده و خارج میشه !

❌ بچه را به زور و کشان کشان بیرون میبره. بچه گريه ميكنه و غر میزنه و پدر قربون صدقه اش میره! رشوه میده و بچه هم رشوه را قبول میکنه و بحث بعد و دعوای بعد تا رسیدن به خانه سر تعداد بستنی .

🔴حرف آخر اینکه :

من فکر میکنم در وهله اول خود والدین نیاز به تربيت دارند بعد بچه ها !

به طور تقریبی ، کودکان به طور متوسط ۲۰۰ بار در روز لبخند می‌زنند ،

زنان ۶۲ بار در روز لبخند می زند ، 

مردها فقط ۸ بار لبخند می زنند !

کودکان قبل از اینکه بتوانند جمله کاملی را بگویند، می‌توانند قضاوت مثبت یا منفی دیگران درباره خودشان را تشخیص دهند. روانشناسان بر این باورند که کودکان نوپا به نظرات دیگران حساس هستند و زمانی که دیگران آنها را تماشا می‌کنند، رفتار خود را مطابق با آن نظر، تغییر می‌دهند.

کودکان در دو سالگی نه تنها نسبت به ارزیابی دیگران آگاه هستند، بلکه می‌توانند رفتار خود را برای به‌دست آوردن پاسخ مثبت تغییر دهند. مطالعات قبلی، این رفتار را در چهار تا پنج سالگی ثبت کرده بود، اما مطالعات جدید نشان داده است که این سطح آگاهی، بسیار زودتر شروع می‌شود پس باید بیشتر مراقب بیان کلامی و غیر کلامی خود با کودک خود باشیم.

اگر كودك شما ترسو است ، به اين دليل است كه ترس و اضطراب شما را در برخورد با حوادث ديده است.

اگر كودك شما حسود است، به اين دليل است كه شما او را با ديگران مقايسه كرده ايد.

اگر كودك شما زود عصباني مي شود، به اين دليل است كه شما او را تشويق نكرده ايد، بلكه بيشتر به رفتارهاي غير خوب او توجه كرده ايد.

زمانی که از دست فرزندمان عصبانی هستیم چه کار کنیم ؟

هرگز به عنوان تهدید از جمله "من مادرت نیستم" و یا "من دیگه پدرت نیستم" استفاده نکنید. لازم نیست ناراحتی و عصبانیت خود را با جمله "دیگه تو رو دوست ندارم" همراه کنید.

هنگام عصبانیت خیلی صادقانه می توانید فقط ناراحتی و خشم خود را بگویید و به کودک بگویید که از دست او ناراحت هستید! همین! "خیلی ناراحتم که اتاقت نامرتبه"

انتظار خود را از کودک بیان کنید. "دوست دارم وقتی بازی با اسباب بازی هات تموم شد اونا رو سر جاشون بذاری"

شما می توانید از دست کودک عصبانی شوید، غمگین شوید، ناراحت شوید و ... اما هیچ کدام از این موارد ربطی به دوست داشتن او ندارد.

یادتان باشد :

وقتی میخواهید از کودکتان درخواست کنید اتاقش را مرتب کند درخواست کلی مطرح نکنید که سردرگم شود.

بلکه بطور شفاف بگویید مثلا؛
اول کتابها رو بذار تو قفسه
بعد مدادها رو بذار تو جامدادی.

تشویق زیادی ممنوع ! تا تشویق برای کودک بی ارزش نشود و نیز او پرتوقع نشده و برای هر کاری تشویق نخواهد.

کودک را تشویق کنید؛ ولی نه آن قدر که مغرور و خودبین شود.

به کودک پاداش بدهید نه رشوه؛ رشوه، باج دهی است و محتوی یک قرار قبلی، بنابراین نگویید " اگر این کار رو بکنی من..." پاداش، بدون قرار قبلی صورت می گیرد.

 بین نوع تشویق و عمل کودک، تناسب برقرار کنید.

 بد قولی نکنید.

 قدردانی کنید نه ارزیابی. نگویید " تو  بهترین..." بگویید "این کار تو مرا خوشحال کرد."

کودکانی هستند که والدینشان در فضای مجازی غرق شده

و فرصت تعامل با آنها را ندارند این کودکان به شدت احساس تنهایی میکنند.

روزی چند ساعت برای کودکان خود وقت می گذارید ؟!

هر کسی نیاز به اوقات تنهایی ویژه خودش دارد.

کودک باید یاد بگیرد چگونه خودش را مشغول کند

و به همین ترتیب بفهمد شما نیز نیاز به اوقات شخصی خودتان دارید.

تنها وقت گذراندن شما به او یاد می‌دهد این یک حق شخصی است

و هر کسی حتی خود او می‌تواند از آن لذت ببرد.

اگر مثلا شما اوقاتی از روز را کتاب بخوانید یا موسیقی گوش بدهید

یا فیلم ببینید او هم یاد می‌گیرد برای اوقات شخصی خودش برنامه‌ای تدارک ببیند.

تنهایی نقاشی بكشد. کارتون تماشا کند. بازی کند یا کتاب بخواند.

 هرگز کودکان را نباید به زور بوسید

وقتی کودک را به زور می‌بوسید یا  بغل می‌کنید به او یاد می‌دهید که

تسلیم تمایلات دیگران شود

⭕️ وقتي فرزندتان از انجام كاري لذت مي برد، دستور دادن شما براي توقف كار بي نتيجه خواهد بود.

➖ مثلا وقتی کودک در حال بازی رایانه ای یا تماشای تلویزیون است؛ اگر مادر بیست بار هم بگوید:
_ بسه دیگه
_ پاشو دیگه
_ درس هات مونده
_ چشم هات آسیب می بینه
_ بیام خاموشش کنم و...
ولی کودک حاضر نیست، ادامه ندهد و لذتش را متوقف کند.

➖ پس بهتر است به جای این حرف ها یا تهدیدها به او پیشنهاد یک جایگزین جذاب بدهید، یا به او زمان اتمام بدهید.
 مثلا بگویید:
•بیا با هم کیک بپزیم.
•بریم فوتبال بازی کنیم.
•وقتی عقربه بزرگ ساعت به عدد سه رسید، •تلویزیون را خاموش کن.
•بریم با رنگ انگشتی روی دیوار حمام نقاشی کنیم.

✔️ بسته به علایق فرزندتان جایگزین در نظر بگیرید و مدام تذکر ندهید.

 دلیلش این است که قبلا بطور کامل از پدر و مادر توجه نگرفته است و یکدفعه 10 نفر به او توجه می کنند،کودک هیجانی میشه و این هیجانات را با جنب و جوش و شیطنت خالی می کند

این کودکان اگر درخانه توجه کامل نگیرند و عادت کنند از بیرون توجه جلب کنند
در نوجوانی می شوند این پسرهایی که موهای سیخ شده دارند
یا دخترهایی که تیپ های آن چنانی می زنند تا فقط توجه جلب کنن

کودکان اگر عزت نفس داشته باشند

خلاقیت دارند

یکی از راه‎های افزایش عزت نفس

وقت گذاشتن برای کودک است

بازی با کودک

کتاب خواندن

و نوازش آن

از روش‎های پرورش عزت نفس و خلاقیت کودک است

⭕️ هرگز به كودكان نگوييد اين دارو شكلات است

کودکان حافظه ی خوبی دارند ودر صورتی که به دارو دسترسی پیدا کنند

آن را به عنوان شکلات میخورند که میتواند خطرناک باشد و مسمومیت دارویی ایجاد کند

کودکت احترام نمی ذاره!
زیرا صدات رو واسش پایین نمی‌آری!

کودکت همیشه عصبیه!
زیرا ازش تعریف نمی کنی.

کودکت بخیله!
زیرا باهاش همکاری نمی‌کنی.

کودکت به دیگران پرخاش میکنه!
 زیرا تو خشن و سختگیری.

کودکت ضعیفه!
زیرا همش تهدیدش می‌کنی.

بچه ها دروغ نمی گویند
حرفهایی رو اشتباهی می زنند
دروغ بار حقوقی دارد، باقصد و برنامه قبلی بوده برای مقاصد شخصی
که باعث آسیب به دیگران میشود
اما بچه ها قصد دروغ گفتن ندارند

وقتی فرزندت را به هوا پرت می کنی، میخندد. زیرا با وجود ترسی که احساس می کند، ایمان دارد تو او را قبل از افتادن خواهی گرفت که دستان قدرتمندت پناه اوست، که چشمانت در آن لحظه جز او را نخواهد دید.
زندگی فرزندانت در همین خلاصه شده است او از زندگی کردن نخواهد ترسید وقتی دستان قدرتمندت پناهش باشد.
کاش به گونه ای باشیم که فرزندانمان به ما ایمان داشته باشند، که در لحظه سقوط، دستهای ما پناه آنها خواهد شد نه سد راهشان.

بدون بازی کردن با کودک و فراهم کردن زمینۀ بازی برای او
 راه‌های دیگر ابراز محبت، کارآیی لازم را نخواهد داشت.

به حرف‌تان گوش نمی‌دهد، پاها را زمین می‌کوبد و وقتی در برابر خواسته‌اش می‌ایستید، صدای گریه‌اش همه را کلافه می‌کند؟ شاید شما هم مثل بسیاری از مادرها امروزی تصور کنید که جز سکوت و گوش به فرمان بودن هیچ ابزاری برای روبه‌رو شدن با این رفتارها ندارید یا مثل برخی از مادرهای دیروزی، عصبانیت و خشونت رفتاری یا کلامی را چاره این واکنش‌های فرزندتان بدانید اما دست نگه دارید!  شما تنها به مقابله با بدقلقی‌های کودک‌تان در همان لحظه نیاز ندارید بلکه می‌توانید با واکنش درست برای همیشه به این رفتارها پایان دهید.

    مثال:

مامان سارا از او می‌خواهد لباس صورتی‌اش را بپوشد تا به خانه مادربزرگ بروند اما سارا که تازه راه و رسم لجبازی را یاد گرفته در برابر خواسته مادر مقاومت می‌کند و لباس خوابش را از تنش بیرون نمی‌آورد. تلاش‌های مادر با فرار او و بدقلقی‌هایش بی‌نتیجه می‌ماند. مادر سارا چه باید بکند؟ با زور و دعوا او را مجبور به پوشیدن لباس ‌مهمانی کند یا این که به خواسته‌اش تن دهد و با لباس خواب او را همراه خود ببرد؟

    راه حل:

این ها را بگویید: باید درباره قوانین با او واضح حرف بزنید. کنارش بنشینید به چشم‌هایش نگاه کنید و نامش را به زبان بیاورید. بعد درخواست خود را به‌ طور واضح و روشن بیان کنید؛ مثلا «سارا جان وقت خوابه برو لباس خوابتو بپوش.» اگر همچنان مقاومت کرد و نخواست کاری که شما گفته‌اید انجام دهد، باید از استراتژی محرومیت استفاده کنید. یعنی اگر بهانه تلویزیون، بازی و… را برای نخوابیدن می‌آورد، او را از این کارها محروم کنید. تلویزیون را خاموش کنید، اسباب‌ بازی‌هایش را جمع کنید و… البته اگر بخواهید فرزندتان کاری را انجام ندهد باید قبلا یک بار این موضوع را به او گفته باشید.

این ها را نگویید: اگر می‌خواهید کودک از انجام کار خاصی خودداری کند نباید مدام آن را برایش تکرار کنید، یعنی یک‌بار توضیح دهید و دیگر ادامه ندهید. این کار او را در موقعیت لجبازی بیشتر قرار می‌دهد. در صورت شما چه باید ببینید؟ نباید یک روز در برابر لجبازی بی‌تفاوت باشید و روز دیگر از او بخواهید طبق میل و خواسته شما عمل کند. او باید در صورت شما اقتدار و البته آرامش را ببیند.

    مثال:

«آرش جلوی اسباب‌بازی‌فروشی ایستاده و مدام جیغ می‌کشد که ماشین قرمزی که جلوی ویترین گذاشته شده را برایش بخرند. مادر آرش نمی‌داند باید ماشین را بخرد یا نه!»

     راه حل:

این ها را بگویید: وقتی به او بگویید «نه این اسباب‌بازی را نمی‌شه خرید» باید پای نه گفتن‌تان بایستید و اقتدار لازم را داشته باشید. وقتی جیغ می‌زند جلوی صورتش بایستید و بگویید؛ «وقتی جیغ می‌زنی نمی‌فهمم چی میگی. می‌تونی بگی چرا عادی نمی‌تونی حرف بزنی؟» اگر نخواستید اسباب‌بازی برایش بخرید پیشنهاد چیز دیگری به او دهید و بگویید، «می‌تونیم بریم خونه با اون ماشین بزرگت مسابقه بدیم.» به این ترتیب او یاد یکی از اسباب‌بازی‌هایش می‌افتد و در لحظه هیجان این کار را احساس می‌کند.

این ها را نگویید: به هیچ عنوان او را تایید نکنید اما با عصبانیت هم با او برخورد نکنید. به هیچ عنوان به او نگویید، «این اسباب‌بازی مال تو نیست» چون او فکر می‌کند مالکیت همه اسباب‌بازی‌ها با اوست و باید همه انواع اسباب‌بازی را داشته باشد. گفتن «دیگه داری عصبانی‌ام می‌کنی» هیچ کمکی به شما و کودک نمی‌کند چون کودک نمی‌خواهد احساس شما را بفهمد.  در صورت شما چه باید ببیند؟ نباید کودک فکر کند که با جیغ کشیدن مدام شما را مستاصل می‌کند و تسلیم می‌شوید. آرام و منطقی باشید و اگر ادامه داد بی‌توجهی نشان دهید.

    مثال:

«مادر هلیا به او می‌گوید الان نمی‌تواند برایش ماکارونی درست کند، همین موضوع کافی است تا هلیا ساعت‌ها گریه کند. مادر برای پایان دادن به گریه‌های او باید به خواسته‌اش تن دهد؟»

راه حل:

این ها را بگویید: کنارش بنشینید و با او این‌طورصحبت کنید، «آهان پس تو ماکارونی می‌خوای!»، «این غذا رو دوست داری؟» اینها مقدمه‌ای است برای اینکه او بتواند احساسش را با شما در میان بگذارد. به او بگویید، «وقتی گریه می‌کنی من می‌دونم که یه چیزی ناراحتت کرده، حالا بگو ببینم چی شده؟» اگر حین تعریف کردن باز هم گریه کرد به او بگویید که «وقتی گریه می‌کنی نمی‌فهمم چی میگی، اول بگو چی شده!»

 این ها را نگویید: به هیچ‌وجه آمرانه و با تحکم و تشر زدن از کودک نخواهید گریه‌اش را متوقف کند چون این رفتار به جز تشدید کردن مشکل کمک بیشتری نخواهد کرد.

در صورت شما چه باید ببیند؟ نگذارید فرزندتان در صورت شما ضعف یا خشم را ببیند. شما تنها باید بر احساسات مادرانه‌تان چیره شوید و با دور شدن از کودک گریان او را به حال خودش رها کنید.

احترام به کودک یکی از عوامل مهم پرورش شخصیت کودک به‌‌ شمار می‌آید. وقتی کودکی مورد احترام والدین و اطرافیان خود قرار می‌گیرد، از رفتار آن‌ها تقلید می‌کند و به دیگران و پدر و مادرش احترام می‌گذارد. متأسفانه برخی از والدین احترام به کودک را مخالف شأن خود می‌دانند و می‌گویند: «اگر به بچه ها احترام بگذاریم لوس می‌شوند و دیگر به ما احترام نمی‌گذارند». در اینجا چند شیوه ی احترام به کودک را عنوان می کنیم:

۱. برخاستن و استقبال از فرزند به هنگام ورود او به مجلس

پیامبر اکرم (ص) به طور معمول به هنگام ورود افراد به مجلس به احترام آن‌ها می‌ ایستاد و برای آن‌ ها جا باز می‌کرد، اما در برابر فرزندان خویش، حسن و حسین (ع) و فاطمه (ص) علاوه بر آن، چند قدم به استقبال می‌ رفت. روایت شده است: «پیامبر (ص) نشسته‌ بود. حسن و حسین (ع) به طرف آن حضرت آمدند. پیامبر (ص) وقتی آن‌ها را دید به احترام ایشان ایستاد. چون به کندی حرکت می‌کردند، پیامبر (ص) به استقبال آنان رفت و ایشان را بر دوش خود سوار نمود و فرمود: چه مرکب خوبی دارید و چه سواران خوبی هستید».

۲. سلام کردن به کودک

از اخلاق پیامبر گرامی اسلام (ص) این بود که وقتی در راه به کودکان می‌رسیدند، به آنان سلام می‌کردند. این تصور باطلی است که برخی پدران و مادران فکر  می‌کنند اگر به کودک سلام کنیم، لوس می‌شود. او با سلام بزرگترها در خود احساس شخصیت  می‌کند.

۳. دست دادن به کودک

از جلوه‌ های احترام این است که به کودک دست بدهیم و در میان جمع با او مصافحه کنیم تا گمان نکند که او را به حساب نمی‌آوریم. برخی افراد وقتی وارد جمعی می‌شوند به همه دست می‌دهند و زمانی که نوبت به کودکی می‌رسد با او دست نمی‌دهند واین رفتار باعث می‌شود که کودک خود را حقیر و بی‌ ارزش به‌ شمار آورد.

۴. اجازه خواستن از کودکان برای گذشت از حقوقشان

برای رسول خدا (ص) نوشیدنی آوردند. حضرت از آن نوشیدند. در سمت راست او نوجوانی نشسته بود و در سمت چپ او ریش سفیدانی. پیامبر (ص) برای احترام به ریش سفیدان خواست شربت را به آن‌ها بدهد؛ به نوجوان فرمود: اگر به من اجازه می‌دهی این نوشیدنی را به آنان بدهم؟ نوجوان عرض کرد: من سهم خود را غیر از تو به هیچ کس نمی‌دهم. پیامبر (ص) نیز نوشیدنی را در اختیار او قرار داد. در این جا شاید پیامبر (ص) به سبب احترام به بزرگان می‌خواسته  ابتدا نوشیدنی را به بزرگتر ها بنوشاند، ولی این امر باعث نشده که به یک نوجوان بی‌ احترامی نماید و حق او را نادیده بگیرد. از او اجازه می‌ خواهند و چون اجازه نمی‌دهد نوشیدنی را به او می‌دهند تا احترام او رعایت شود.

۵. پذیرش دعوت کودکان و دعوت از آنان برای میهمانی

هر گاه به شما چیزی را تعارف می‌کنند، یا می‌خواهند برای شما کاری انجام دهند- و مانعی وجود ندارد- با کمال میل بپذیرید. برای میهمانی‌ ها از آن‌ها نیز دعوت‌ کنید و در میهمانی مانند یک بزرگسال برای او تدارک ببینید. مثلا برای کودکان ظرف غذای مستقل قرار‌دهید و از آن‌ها پذیرایی کنید.

۶. جای‌ دادن کودکان در صفوف جماعت

بسیاری از مواقع رفتار نادرست بزرگترها در مورد کودکان در مسجد سبب عدم گرایش آنان به مسجد و نماز جماعت می‌شود. بهتر است رفتار خود را عوض‌کرده و به کودکانی که در صف جماعت قرار می‌گیرند احترام بگذاریم. امام باقر (ع) درباره‌ی کودکانی که در صف جماعت حاضر می‌شوند، می‌فرمایند: «آن‌ها را به صف آخر نفرستید، بلکه بین آن‌ها‌‌، به وسیله‌ی بزرگان، فاصله ایجاد کنید».

۷. با احترام صدا کردن

پس از این‌که برای فرزند خود نام مناسب انتخاب کردید همواره سعی‌کنید هنگام صحبت با آن‌ها از الفاظ نیک (آقا، خانم و …) استفاده کنید. در سیره‌ی معصومین (ع) آمده‌است که فرزندان خود را با لفظ (یا بُنَیّ، فرزند عزیزم) مورد خطاب قرار‌می‌دادند. در حدیث شریف کساء نیز می‌خوانیم که حضرت فاطمه (س) فرزندان خود را با لفظ (یا قُرَّهَ عَینی، ثَمَرَهَ فُؤادی: ای نور چشم من، ای میوه‌ی دلم) صدا می‌زدند. آیت الله سید علی قاضی طباطبایی (ره)، از علمای بزرگ، پدری مهربان و دلسوز بود. نام فرزندان خود را با تجلیل و احترام و با مهر، با لفظ آقا و خانم صدا می‌زد. فرزندان به اتاق که وارد می‌شدند، پدر به احترامشان بلند می‌شد تا هم آن‌ها ادب را یاد بگیرند و هم دیگران برای فرزندانشان عزت و احترام قائل شوند.

۸. شخصیت دادن به کودکان

از طریق گفتگو کردن با آن‌ها، گوش‌دادن به حرف‌ها و توضیحاتشان، شرکت‌دادن در جلسه‌ی دعا برای آمین گفتن (دعا کنید و از آن‌ها بخواهید اجابت آن را برای شما از خداوند بخواهند)، مشورت کردن با آن‌ها (مخصوصاً در مواردی که مربوط به خودشان می‌شود) و موارد مشابه دیگر، می‌توان به کودک شخصیت داده و ارزش و کرامت او را در نظرش بالا ببرید.

۹. هم‌بازی شدن با کودک

به فرموده‌ی پیامبر (ص) آن‌کس که کودکی دارد باید با او کودکی کند و جلوه‌ ای از این کودکی کردن هم‌بازی شدن با اوست. رسول اکرم (ص) با همه‌ی شأن و عظمتی که داشتند نه تنها با امام حسن و امام حسین (ع) بلکه با بچه‌های دیگر نیز بازی می‌کردند.

۱۰. وفای به عهد

در دین اسلام یکی از ویژگی‌های مؤمن وفای به عهد شمرده شده‌است. علاوه بر این که وفای به عهد وظیفه‌ای اسلامی و انسانی است، این عمل سبب نوعی ادای احترام به کودک است. وقتی شما به فرزند خود قول می‌دهید که او را به پارک خواهید‌ برد و به آن عمل می‌کنید، فرزند شما در درون خود نوعی احساس ارزش می‌کند و از این‌که قرارتان با او برایتان مهم بوده خوشحال می‌شود. اما در مقابل وقتی به قولتان عمل نمی‌کنید، فرزندتان احساس می‌کند برای او ارزشی قائل نیستید و ناراحت می‌شود. همواره سعی کنید قول و قراری با کودک نبندید که قادر به برآوردن آن نباشید. وقتی به قولی که داده‌اید عمل نمی‌کنید نه تنها به شخصیت کودک احترام نمی‌گذارید، بلکه به او دروغ‌ گویی را آموزش می‌دهید.

۱۱. بخشش اشتباه او

لازم است برای رعایت احترام کودک وقتی که اشتباهی را مرتکب شد با بلند نظری از او بگذرید و ضمن هشدار دادن و متذکر شدن خطایش، او را ببخشید.

کودکان در مسیر رشد خود تحت تاثیر افراد زیادی قرار می‌گیرند، اما نقش پدر از همه آنها مهم‌تر و موثرتر است. این تاثیر تا سنین نوجوانی ادامه دارد. رفتار پدر در سنین کودکی برای فرزند همه چیز است. کودک می‌تواند صحبت کردن، راستگویی، روابط اجتماعی، نشست و برخاست، شیوه غذا خوردن و رفتار با همسر را از پدر بیاموزد. این موضوع از اهمیت بسیاری برخوردار است زیرا از نظر روان‌شناسان رفتار فرزندان انعکاسی از رفتار پدرانشان است.

فرزندان به شغل و رفتار و ارتباطات اجتماعی پدر بسیار حساسند در حالی که این حساسیت به مادران تحصیلکرده کمتر است. هر چقدر پدران در تربیت فرزندان خود هماهنگ و همگام باشند فرزندان از تعادل روحی و شخصیتی بیشتری برخوردار می‌شوند. او ادامه می‌دهد بی‌توجهی پدران باعث می‌شود کودکان بدون توجه به ارزش‌های اجتماعی و اخلاقی بزرگ شوند. در حالی که متخصصان جرم‌شناسی معتقدند حضور پدر در خانواده مهم‌ترین عامل پیشگیری از انحراف به حساب می‌آید. اگر پدران نسبت به روحیه فرزندان خود آگاه باشند و کودک شرایط رشد مناسبی را طی کند، رفتارهای پر خطر او در سال‌های آینده کاهش می‌یابد.

پدر اولین مردی است که در زندگی کودک شناخته می‌شود، بنابراین تصور از مرد برای کودک پدرش است. این مفهوم در میان دختران و پسران متفاوت است و حضور کم‌رنگ پدر تاثیرات جدایی روی آن ها می‌گذارد. دختران خانواده‌هایی که در آن مادر تسلط بیشتری داشته است در دوره نوجوانی و بزرگسالی در ارتباط با مردان و تشکیل خانواده بیشتر دچار مشکل شده‌اند.

 در این خانواده‌ها فرزند تمایل بیشتری به الگو قرار دادن مادر نشان می‌دهد و این مشکلاتی را به خصوص برای پسران به وجود می‌آورد. این کودکان در اوایل دوران کودکی به دلیل نداشتن الگوی مناسب نقش مردانه با مادری رو به‌ رو هستند که رفتارهای مردانه را تشویق نمی‌کند در نتیجه آن ها پسرهایی می‌شوند که از سوی همسالان خود به خاطر نداشتن رفتار مردانه هنگام بازی یا در محیط مدرسه طرد می‌شوند. این جاست که کودک بشدت دچار تعارض جنسیتی شده و بین آنچه که از مادر‌ آموخته و آنچه از همسال‌های خود می‌بیند تفاوت وجود دارد.

شاید در روزگاران گذشته پدر فقط نان‌آور خانواده بود، اما امروز با تغییرات گسترده در جوامع نیازها و نقش‌ها تغییر کرده است، اما متاسفانه یکی از عوامل ضعف خانواده‌های امروزی کاهش نقش پدر به دلیل مشغله کاری یا هر وضعیت دیگری در خانواده است. پدرهایی که منبع بی‌پایان مهر و محبت و دانایی‌اند، پدرهایی که دوست همیشگی فرزندانشان هستند، پدرهایی که با تمام وجود تلاش می‌کنند که مردان و زنانی را تربیت کنند که در آینده به آن ها افتخار کنند، نباید فراموش کنند که تامین نیاز مادی برای فرزندشان کافی نیست.

 کودکان شما بیش از هر چیز نیاز به حضور فعال شما دارند حضوری با احساس و موثر برای آن‌که حرف‌های آن ها را گوش کنید، برای راهنمایی، برای محبت کردن، حتی گاهی برای تنبیه کردن! آن ها دوست دارند پدرانشان را در کنار خود حس کنند؛ برای یادگیری قوانین زندگی، برای دوست داشتن.

۱- به درس‌های کودکان رسیدگی کنید و در جریان کارهای مدرسه آن ها باشید.
۲- با فرزندان خود با لحنی مهربان و مودبانه صحبت کنید.
۳- فرزندانتان را به پارک ببرید و با آنها همبازی شوید.
۴- حداقل یک وعده غذایی را در کنار خانواده و فرزندانتان صرف کنید.
۵- اگر عصبانی و بی‌حوصله هستید سر آن ها داد نزنید و به خودتان زمان دهید تا آرام شوید.
۶- با کودکانتان به خرید بروید و به سلایق آنها احترام بگذارید.
۷- به همسر خود احترام بگذارید و در کارهای خانه به او کمک کنید، کودکان از رفتار شما یاد می‌گیرند که در آینده چگونه همسری باشند.
۸- وقتی کودکتان کار اشتباهی انجام داد او را تحقیر نکنید بلکه راه درست را نشانش بدهید.
۹- سعی کنید از نصیحت‌های آخر شب کم کنید و آن ها را در قالب صحبت‌های دوستانه بیان کنید.
۱۰- اگر کودکتان از شما انتقاد کرد مثلا هنگام رانندگی آن را بپذیرید و از کوره در نروید.
۱۱- هنگام تصمیم‌گیری درباره امور مربوط به فرزندان با خودشان مشورت کنید.
۱۲- از نشان دادن احساسات خود نترسید وکلمات محبت‌آمیز به آن ها بگویید.

سوال :
سلام من به پسرم از اول آزادی دادم تو خونه تقریبا با تمام وسایل بیخطر بازی کرده . تنها مشکل اینه الان که سه سالشه مثل دیگر بچه ها خیلی قانونمند نیست.

پاسخ :

سلام این آزادی که به فرزندتان دادید خیلی خیلی خوبه ولی چارچوب هم نیاز دارد که با جدا کردن عمل کودک از خودش آن را اعمال می کنیم.
 مثلا وقتی اشغال می ریزد می گویم : "اینجا اشغال ریختی ؟! تو که عزیز منی باید اشغال را در سطل بریزی"
 و در این مورد با اقتدار عمل کنید .

اگر فرزندتان از شما پرسيد بدترين كاري كه می‌تواند انجام بدهد چيست ؟

بگوييد اين است كه بدون فكر كردن سخن بگويد ....!!

داشتن نظم شخصی یکی از پارامترهای اصلی در بهبود بهره‌وری هر فردی است. آراستگی ظاهر، ترتیب انجام کارها، منظم بودن محیط پیرامونی محل کار و منزل، رعایت آداب معاشرت، و بسیاری موارد دیگر، نشان دهنده وجود یا عدم وجود یک نظم شخصی منحصر به فرد است. در واقع هر فردی باید مطابق با نیازها و ملزومات زندگی خویش و محدودیت‌ها و توانایی‌هایش، چیدمان امور خویش را مرتب کند تا به نظم شخصی دست یابد. در غیر این صورت جدای از اینکه نمی‌تواند به وجود آشفتگی در زندگی خویش معترض باشد، از دست نیافتن به اهداف خویش هم نباید ناخشنود باشد.
.
حال اگر بخواهیم این روحیه را از دوران کودکی در وجود فرزندانمان تثبیت کنیم تا در آینده از آن ها افرادی منظم بسازیم بهتر است موارد زیر را در نظر داشته باشیم:
.
۱- رفتار خوب را تشویش کنید. با وجود این که تنبیه و مجازات بخش عمده توجه اغلب والدین در مقوله آموزش نظم به فرزندان است ولی خوب است بدانید که همواره از تقویت نقاط مثبت فرزندتان نسبت به تنبیه کارهای بد دستاوردهای بیشتری خواهید داشت.
.
۲- قوانین روشن و مشخص داشته باشید. اگر قوانین شما مشخص و واضح نباشد و یا فقط وقتی که کسی آن را زیر پا می گذارد وجودشان مطرح شود. کودک شما برای درک و رعایت آن را با مشکل مواجه خواهد شد. این وظیفه شماست که برای کودکتان کاملا واضح بگویید که چه کارهایی را باید انجام دهد و چه کارهایی را نباید انجام دهد. انتخاب زمان مناسب، برای شفاف سازی قوانین، به عهده شماست. زمانی که شما بتوانید با آرامش و واضح صحبت کنید و فرزندتان آمادگی شنیدن و فهم و درک آن ها را داشته باشد.
.
۳- در بحث ها معتدل باشید. با کودکی که به حرف شما گوش نمی دهد و بحث می کند چگونه برخورد می کنید؟ مراقب باشید که از بحث و جدل های بیهوده دوری کنید. مثلا اگر فرزند شما بگوید: «این عادلانه نیست.» فقط بگویید: «میدانم.» یا اگر گفت: «همه دوستانم فلان اسباب بازی را خریده اند.» فقط بگویید: «میدانم.» یا می توانید بگویید: «و من به تو چه گفتم؟» برای اینکه حدو قانونی که قبلا برایش مشخص کرده بودید یادآوری کنید. گاهی هر چه واضح تر و کمتر حرف بزنید نتیجه بهتری می گیرید.
.
۴- برای خودتان وقت بخرید. ممکن است خوانده باشید که بچه ها باید عکس العمل کارشان را هر چه سریع تر ببینند. یا شنیده باشید که والدین باید هنگام تربیت فرزندان آرامش خود را حفظ کنند. اما در واقعیت، ممکن است گاهی نتوانید خونسردی خود را حفظ کنید و درست رفتار کنید. در چنین شرایطی بهتر است برای خودتان وقت بخرید تا بتوانید عکس العمل درستی از خود نشان دهید.می توانید به او بگویید که کار درستی انجام نداده است و برای تصمیم گیری در مورد او احتیاج به چند دقیقه تامل دارید. با این کار هم خودتان آرامشتان را بدست می آورید و هم به فرزندتان اجازه می دهید تا به کار خود بیشتر فکر کند.
.
۵- در اجرای قوانین جدی و پایدار باشید. نادیده گرفتن قوانین توسط والدین همه چیز را زیر سوال می برد و به فرزندان می آموزد که گاهی می توان از حد و حدود تعیین شده پا فراتر گذاشت.
.
۶- یک الگوی مناسب برای فرزندتان باشید. دوست داشته باشید یا نه فرزندانتان ،شما را زیر نظر دارند.اگر هر چقدر می توانید نصیحت کنید ولی رفتار شما طور دیگری باشد. مطمئن باشید که نصیحت های شما بسیار کم رنگ جلوه می کند و آنچه نمود بیشتری میابد رفتارتان خواهد بود.
.

    واقعیت این است که تربیت فرزندان منضبط کار آسانی نیست. هر چقدر تلاش کنید همیشه روزهای خوب و بد وجود خواهند داشت.

داروهائی مانند دیفن هیدرامین و هیدروکسی زین وسایر آنتی هیستامینها

در کودکان زیر ۲سال

ممکنه منجربه مرگ ناگهانی کودک بشه .

🔺 باید از مصرف این داروها دراین گروه سنی خودداری کنید

سوال :
سلام؛ کودک بنده  5ماه دارد. شبها وقتی لامپ های اتاق را خاموش میکنیم بچه شروع به گریه و نا آرامی می کند. و اگر لامپها را روشن کنیم دیگر آرام نیست وتا نیمه شب بهانه گیری میکند .دلیل چیست وچه کنیم؟

پاسخ :
✅  اینکه اطفال در هنگام بخواب رفتن بیقراری کنند ، امری طبیعی ست و مقاومت در برابر از دست دادن حضور و مشاهده اطرافیان است؛ طفل را در کنار خودتان بخواب برسانید

پدر ، مادر و معلم ؛
اجازه ندارند مشق‌های کودک را پاره کنند‌ !!

اگر کودک بدخط یا نامنظم می‌نویسد؛ شاید خسته، گرسنه است یا شرایط محیطی و زمانی مناسبی ندارد.
پس شرایط را تغییر دهید، و او را تشویق و ترغیب به بهتر نوشتن کنید.
 هرگز هرگز مشق‌هایش را پاره نکنید، زیرا او برای آنها زحمت کشیده، وقت و انرژی گذاشته.
مثل این است که همسرتان غذایی که شما پخته‌اید را دور بریزد و بگوید؛ من این غذا را دوست ندارم ! یک غذای دیگر بپز!!
به حریم‌های شخصی همدیگر احترام بگذاریم.

وقتی به زور فرزندتان را وادار می کنید چیز مفیدی بخورد یا کار مفیدی  انجام دهد، ممکن است برای جسمش کاری کرده باشید اما به روانش آسیب رسانده اید.

با این کار، مانع از شکل گیری « منِ مستقل » در او می شوید
 چیزی که او برای خوشبخت شدن به آن شدیدا نیاز دارد.

فرقی ندارد فرزندتان چه سنی دارد، هرگز به او زور نگویید
 و او را وادار هیچ عمل خاصی نکنید، حتی اگر آن چیز بهترین گزینه در دنیا باشد.
 
با زبان نرم و توجیه سنگ هم آب میشود.

 نمی خوام لباسمو عوض کنم

تحقیر نکنید و نگویید

« نه نمی تونی اونو بپوشی ، مگه دیوانه شدی؟ »

این رفتار به کودک می آموزد که درباره دیگران قضاوت کند و رفتارهای آن ها را با استفاده از کلمات خشن توصیف کند.

 در عوض قانون را به او یادآوری کنید و بگویید «در مورد آنچه که باید در مهمانی بپوشی قانون چی می گه» یادآوری قانون آن را در ذهن کودک تقویت می کند و قانون کنترل کننده موقعیت می شود.

التماس نکنید و نگویید « چرا نمی توانی دختر خوبی باشی و لباست را عوض کنی ؟ »
 با این رفتار به او می گویید چون نمی خواهد لباسش را عوض کند عیب و اشکالی دارد.

 از آن جا که رفتار فرزندتان تعیین کننده شخصیت او نیست از عبارات « دختر خوب » و « دختر بد » بپرهیزید.

 در عوض معامله کنید و بگویید « وقتی لباس بازی بپوشی می تونی با کودکان دیگر بری بیرون ».

 این رفتار به کودک می گوید که راه های مختلفی برای انتخاب دارد و هر راهی نتایج خود را دارد.

بسیاری از والدین عمداً دست به تنبیه بدنی نمی‌زنند، هنگامی این رفتار از بزرگترها سر می‌زند که کنترل خود را از دست بدهند یا احساس ناامیدی کنند. ممکن است پدر به خاطر این که سه بار از کودک خواسته تلویزیون را خاموش کند و او توجهی نکرده عصبانی شود و کتکش بزند. یا وقتی پسر کوچولوی چهار ساله به وسط خیابان می‌دود شاید مادر او را بزند تا حواسش بیشتر جمع باشد.

بیشتر والدین حداقل یک بار فرزندشان را تنبیه بدنی کرده‌اند یا احساس کرده‌اند او یک کتک مفصل لازم دارد. اما به راستی چرا این تعداد از پدر و مادرها از تنبیه بدنی استفاده می‌کنند؟ شاید بگویید: چون مؤثر است. ولی واقعیت این است که اگر تنبیه بدنی مؤثر باشد فقط و فقط در کوتاه مدت تأثیرگذار است.

تنبیه بدنی بیش از آن که به منظور آموزش و یا نهی کودک از رفتار غلط به کار رود اغلب فقط شیوه‌ای است برای این که والدین خشم خود را تخلیه کنند، بنابراین نه تنها آموزشی در پی ندارد بلکه رابطه مثبت والد – فرزندی را نیز تخریب می‌کند. کودکان علاقه دارند که با بزرگسالان همانندسازی کنند، این روش‌های تنبیه باعث می‌شود تا الگوی رفتاری نادرستی را بیاموزند و در برخورد با همسالان خود نیز همین شیوه‌ها را استفاده کنند.

تنبیه بدنی تمایل کودک به برقراری رابطه دوستانه با والدین را کاهش می‌دهد، بنابراین در مواقعی که به راهنمایی والدین نیاز دارد ممکن است به خاطر ترس از تنبیه شدن، آنان را در جریان مشکلش قرار ندهد و از شیوه‌های ناکارآمد استفاده کند. پس از مدتی کودک نسبت به نظر والدین و حتی تنبیه آنان بی‌تفاوت می‌شود و والدین مجبورند برای وادارکردن کودک به اطاعت از تنبیه‌هایی با شدت بیشتر استفاده کنند. برای هدایت رفتار کودک می‌توان از روش‌های جایگزین و مناسب‌تری استفاده کرد، یکی از بهترین شیوه‌ها نادیده گرفتن رفتار نامطلوب است.

هنگامی که کودک اعتماد به نفس والدین را از بین می برند (به حرف والدین گوش نمی کنند یا کارهایی می کنند که می دانند نباید انجام دهند)، این مساله برای پدر و مادر قابل تحمل نیست و در این موقعیت احساس درماندگی می کنند. وقتی سر کودک داد می زنید دلیل آن بستنی یا هر چیز دیگر نیست، مسئله بازگرداندن آن اعتماد و به دست گرفتن دوباره کنترل اوضاع است. دوئلی که بین والدین و کودک برقرار می شود در واقع نشان دهنده این است که به هم نشان دهند کدام یک قوی تر هستند. ما به این طریق می خواهیم به کودک یادآوری کنیم که ما مسئول و رئیس هستیم و حرف، حرفِ ما است.

برای برنده شدن در دوئل، هوشمندانه ترین روش بیرون آمدن از حالت جنگ و دعوا است. به جای این که شما در یک طرف میدان مبارزه و کودک در طرف دیگر بایستید و با هم بجنگید، بهتر است با یکدیگر همفکری کنید و برای حل مسئله پیش آمده چاره بیاندیشید.

ابتدا موقعیت درست را برای او توضیح بدهید. سپس چند پیشنهاد دیگر به او بدهید. به این ترتیب کودک متوجه می شود او نیز تا اندازه ای روی شرایط کنترل و حق انتخاب دارد. اگر این روش هم کارساز نبود، باید سعی کنید این تنش را با کمی خنده، شوخ طبعی و به دست آوردن دل کودک از میان ببرید. به طور مثال، خیلی بی مقدمه او را بغل کنید یا بازی های موردعلاقه او را انجام دهید تا ذهنش از چیزی که خواسته منحرف شود.

د‌ر خانه‌هایی که پد‌ر فقط نقش نان‌آور را د‌ارد‌

و فرزند‌ان فرصت تعامل و همانند‌سازی با پد‌ر را ند‌ارند‌ ،

متاسفانه از تربیت مطلوب محروم می‌شوند‌

***

در تعلیم و تربیت فرزندان از افراط و تفریط پرهیز کنیم

و اصل اعتدال را مورد توجه قرار دهیم

بعضی خطاهای کودکان را نادیده بگیریم

همۀ والدین خواستار خوشبختی و رفاه و امنیت‌ کودکانشان‌اند. هیچ کس عمدا کودکش را‌ تـرسو، کم‌رو، سهل‌انگار یا بی‌ نزاکت‌ بار نمی‌آورد. با این حال بسیاری از کودکان در‌ مراحل مختلف رشـد شان خصوصیاتی‌ نامطلوب‌‌ کسب مـی‌کنند، از داشـتن احساس اطمینان و امنیت باز می‌مانند و نمی‌توانند برای خودشان و دیگران احترامی قائل‌ شوند. ما می‌خواهیم کودکان مؤدب باشند اما آن‌ها بی‌ادب‌ می‌شوند، می‌خواهیم مرتب و پاکیزه باشند، اما در‌ هم و بر هم‌ و شلخته مـی‌شوند، می‌خواهیم اعتماد به نفس داشته باشند، اما نامطمئن بار می‌آیند ، می‌خواهیم شاد و خرم باشند، اما می‌بینیم که نیستند.

از آن جا که درصد قابل‌ توجهی‌ از رفتار انسان‌ها اکتسابی‌ است و در اثر یادگیری، به خـصوص در دوران کودکی، شکل‌ می‌گیرد؛ نقش والدین در تربیت کودکان به صورت بارز مشخص خواهد شد. در تربیت کودکان سه‌ روش «مستبدانه، آزادمنشانه و آزادی مطلق» وجود دارد.

بهترین شیوۀ تـربیت کـودکان را روش آزاد منشانه است و این روش بر پایۀ احترام‌ متقابل‌ بین والدین و فرزندان، تعیین حریم و محبت دو سویه می‌باشد و محصول‌ آن فرزندانی قابل اعتماد در جامعه است. بی‌شک انتخاب‌ شیوه‌ های نادرست تربیتی (مـستبدانه یـا آزادی مطلق) تأثیر مستقیم در‌ بروز‌ نابهنجاری‌، بزهکاری‌ها و جرایم خواهد داشت.

بسیاری‌ از جوانان ضد اجتماعی محصول روش‌های تربیتی‌ مستبدانه‌اند. این افراد به دلیل ناآگاهی والدین، در سنینی که‌ کودک به طـور طـبیعی‌ بـاید‌ لجباری‌ و پرخاشگری داشته باشد، بـا نـاکامی یـا تنبیه آنان‌ مواجه‌ شده و یا با روش آزادی مطلق‌ تربیت شده‌اند. لذا آشنایی والدین با شیوه‌های درست تربیتی، متناسب با مراحل رشد‌، تأثیر‌ بـسزایی‌ در ایـجاد جـامعه‌ای سالم، پویا و ایمن خواهد داشت. شناخت این‌ مـراحل و بـه کارگیری‌ روش‌های مناسب تربیتی به والدین کمک خواهد کرد تا در تربیت کودک خود موفق‌تر عمل‌ نمایند‌.

علی(ع) می فرمود: «بهترین ارثی که پدران می توانند به فرزندان خویش بدهند ادب و تربیت صحیح است.»

بسیاری از والدین بر این باورند که کار تربیتی با فرزندان، خود صرفا اختصاص به زمان هایی دارد که آنان به بحث و گفت و گو می نشینند حال آن که فرزندان نه تنها باید افرادی پاک و شرافتمند بار بیایند بلکه بایستی مدیرانی خوب و بهره ور نیز باشند. به عنوان مثال هرگاه بچه از نحوه و میزان درآمد خانواده خود بی اطلاع باشد و این عادت در او رشد یافته باشد که تنها به نیازهای خود توجه داشته باشد و به نیازهای سایر اعضای خانواده خود بی اعتنا باشد، تنها یک مصرف کننده بوده و در دوران جوانی می تواند برای جامعه و خود زیان های فراوانی را به ارمغان بیاورد.

چنانچه والدین بدین گونه بیندیشند که فرزندشان باید همه چیز داشته باشد، بهترین ها را بخورد و بپوشد و بهترین اسباب بازی ها را داشته باشد و … اما در عین حال خود را از ضروری ترین وسایل و خوردنی ها و دیگر راحتی ها محروم سازند، ناآگاهانه توقعات فرزند خود را افزایش داده و موجب خواهند شد که او تنها به خود و منافع شخصی خود فکر کند. این گونه شیوه تربیتی بسیار غلط بوده و والدین قبل از هر فرد دیگری از این شیوه تربیتی نادرست ضربه خواهند دید.

حال آنکه بچه ها باید از محل، حرفه و شغل و دشواری های کار و شغل والدین خود مطلع باشند و بدانند والدین آنان برای فراهم نمودن آسایش و راحتی بچه های خود چه زحمات و مشقاتی را تحمل می نمایند. از سوی دیگر چنانچه مادر خانه دار است فرزندان باید اهمیت خانه داری و کارهای مادر را بدانند و به این زحمات احترام بگذارند و دقیقا به آنان تفهیم شود و درک نمایند که آسایش و رفاه و راحتی در خانه مرهون و مدیون زحمات شبانه روزی مادر و خانه داری او می باشد.

بچه ها لازم است با هزینه ـ درآمد خانواده خود آشنا بوده و از میزان حقوق و درآمد پدر و مادر خود آگاه باشند بدین ترتیب آن ها می توانند یاد بگیرند و بدانند باید از برخی نیازهای خود چشم پوشی کرده تا نیاز سایر افراد خانواده مرتفع شود. فرزندان در خانواده هایی که به لحاظ تأمین معاش دچار مشکل و به دلایل مختلف دچار تنگدستی هستند، باید بدانند و یاد بگیرند که در تلاش برای بهبود زندگی، انسان ها بیشتر احساس غرور و سرافرازی می کنند. والدین چنین خانواده هایی حتما باید بردباری، تلاش در راه آینده ای بهتر، گذشت و مساعدت را پرورش دهند. مخصوصا آنان نباید در نزد بچه خود از مشکلات زندگی شکوه و شکایت داشته باشند.

رهبر معظم انقلاب اسلامی در دیدار با فرهنگیان و اساتید استان خراسان شمالی با اشاره به پیشنهاد یکی از سخنرانان جلسه، مبنی بر آموزش فلسفه به کودکان، نکات جالبی را بیان فرمودند.

رهبر معظم انقلاب اسلامی سال 91 در دیدار با فرهنگیان و اساتید استان خراسان شمالی با اشاره به پیشنهاد یکی از سخنرانان جلسه، مبنی بر آموزش فلسفه به کودکان، نکات جالبی را بیان فرمودند.

یک نکته‌ای که در ضمن مطالب این دوستان هم بود، ذهن بنده هم همواره خیلی متوجه به آن است، این است که ما در درجه‌ی اول باید به ساختن و پرداختن شکل روحی کودکانمان اهتمام بورزیم. اگر توانستیم هویت انسانی این کودک را از آغاز کودکی شکل بدهیم و خلقیاتی را در آن به وجود بیاوریم، این برای همیشه به درد خواهد خورد. عوارضی وجود دارد، معمولاً این عوارض اخلاقیات را تحت تأثیر قرار میدهد؛ اما اگر چنانچه شخصیت کودک از آغاز ساخته شد و شکل گرفت، تأثیرات عوارض کمتر خواهد بود و عوامل کمک کننده هم در بین راه کمک خواهد کرد.

 این خانم به تعبیر «فلسفیدن» اشاره کردند؛ این بسیار تعبیر درستی است. امروز در کشورهای پیشرفته‌ی مادی دنیا، یکی از کارهای اساسی و یک رشته‌ی مهم، تدریس فلسفه برای کودکان است. خیلی‌ها در جامعه‌ی ما اصلاً تصور نمیکنند که برای کودک هم فلسفه لازم است. برخی تصور میکنند فلسفه به معنای یک چیزِ قلمبه سلمبه‌ای است که یک عده‌ای در سنین بالا به آن توجه میکنند؛ این نیست. فلسفه شکل دادن فکر است، یاد دادنِ فهم کردن است، ذهن را به فهمیدن و تفکر کردن عادت دادن است؛ این از اول باید به وجود بیاید. قالب مهم است. اگرچه محتوا هم در همین فلسفه‌ی کودکان حائز اهمیت است، اما عمده شیوه است؛ یعنی کودک از اول کودکی عادت کند به فکر کردن، عادت کند به خردورزی؛ این خیلی مهم است. من خوشحال شدم از این که دیدم در خلال حرفها این را متذکر شدند.

 نکته‌ی بعد، خودباوری است. ما باید کودک را از آغاز دارای اعتمادبه‌نفس و باور به هویت خود بار بیاوریم. البته این مخصوص کودکان دبستانی نیست؛ در دبیرستان هم همین هست، در دانشگاه هم همین هست. در کشور ما متأسفانه فرهنگِ کاملاً منحرفی از گذشته پایه‌گذاری شده، که هنوز آثارش از بین نرفته - با این همه تبلیغاتی که ماها از اول انقلاب تا امروز داشتیم - و آن، نگاه نیازمندانه‌ی به سمت غرب، بزرگ دیدن غرب و کوچک دیدن خود در مقابل اوست؛ که متأسفانه این فرهنگ ریشه‌کن نشده و وجود دارد؛ این به دلیل نبود خودباوری است. اینکه شما ملاحظه میکنید فلان مارکِ جنس خارجی پول بیشتری طلب میکند، اما طرفدار بیشتری هم در بین یک طبقه‌ای دارد، در حالی که جنس مشابه داخلی گاهی کیفیتش بهتر از آن است، به خاطر همین نگاه است؛ این یک بیماری است، این یک آفت است. اگر چنانچه گفته شود که فلان متخصص، دوره‌های تخصص را در داخل گذرانده است، به خارج نرفته است، در وهله‌ی اول یک نگاه منفی نسبت به او وجود خواهد داشت. بله، اگر چنانچه این متخصص داخلی که در داخل تحصیل کرده، با کارهای برجسته‌ی خود توانست این باور را به هم بزند - که در این سالهای اخیر، فراوان هم اتفاق افتاده - آن مطلب دیگری است؛ اما مادامی که بگویند این تحصیلکرده‌ی خارج است، این تحصیلکرده‌ داخل است، نگاه به او برتر خواهد بود. اینها عیب است.

 شما شاید از بنده زیاد شنیده باشید، بنده هیچ مخالف کسب علم از بیگانه‌ها نیستم؛ ابداً. بنده بارها گفته‌ام که ما ننگمان نمیکند شاگردی کسی را بکنیم و یاد بگیریم؛ اما ننگمان میکند که خیال کنیم همیشه باید چشمهای ما آزمندانه، آرزومندانه، با احساس حقارت نفسی، به دست دیگران، به فکر دیگران، به کار دیگران باشد. این چیز بدی است؛ این را باید ریشه‌کن کرد. انسان مشاهده میکند؛ گاهی ما میخواهیم یک اخلاق خوب را در بین جامعه به وجود بیاوریم، مثالی که در تمجید آن اخلاقِ خوب میزنیم، حتماً از کشورهای غربی است! چه لزومی دارد؟ چرا ما این روحیه را هِی در مخاطبینِ خودمان تقویت کنیم که برای تشخیص و تمایز خوب و بد و برجسته و غیربرجسته، باید نگاهشان به طرف غرب باشد؟ همینی که حالا بعضی از دوستان گفتند: غرب‌باوری. این خودباوری در مقابل آن است. این به معنای دشمنی با کسی نیست، این به معنای تعصب علیه یک منطقه‌ی جغرافیائی یا منطقه‌ی سیاسی نیست؛ این به معنای این است که یک ملت وقتی که از توانائی خود، از استعدادهای خود، از فرآورده‌های خود روی برگردانْد و به آنها بی‌اعتقاد شد، سرنوشتش همان سرنوشتی است که کشورهای وابسته - چه خود ما در دوران پهلوی، چه کشورهای دیگری که مشاهده میکنیم - به آن دچار شدند.

 خودباوری را باید در جوانهامان، در کودکانمان تقویت کنیم. من می‌بینم، گاهی به من گزارش میرسد که فلان معلم سر کلاس، یا فلان استاد در سر کلاس دانشگاه، از یک پیشرفت علمىِ مسلّم اظهار تردید کرده؛ این اتفاق افتاده. فرض کنید در زمینه‌ی سلولهای بنیادی، در زمینه‌ی نانوتکنولوژی، در زمینه‌های گوناگون علمی - که حالا خوشبختانه پیشرفتهای علمی کشور در بخشهای مختلف خیلی زیاد است - یک اتفاقی افتاده؛ این یک اتفاقِ حقیقی است، قابل تردید نیست، جلوی چشم است، ملموس است؛ اما این آقا در کلاس دانشگاه یا کلاس دبیرستان، شروع میکند به خدشه کردن: نه آقا، اینجوری نیست؛ معلوم نیست! ما چه انگیزه‌ای داریم؟ اگر فرض کنیم خود ما هم تردید داریم در این که این پیشرفت تحقق پیدا کرده، چه داعی‌ای داریم آن را به جوان مخاطبمان القاء کنیم؟ خب، برویم تحقیق کنیم؛ برای خودمان روشن شود که شده یا نشده. این خودباوری را تزریق کردن و به وجود آوردن، یکی از کارهای اصلی است.

بازی کردن با کودک همچنین کمک به تقویت قوه ارتباط گیری کودک

و جلوگیری از انزوای روانی او خواهد شد.

بازی و اسباب بازی برای کودکان بسیار مهم می باشد. به طوری که آنها بیشترین ساعات بیداری خود را به بازی و فعالیت می پردازند. کودکان زمان بازی را بسیار دوست داشته و این زمان را  بر هر چیز دیگری مقدم می دارند. انتخاب اسباب بازی مناسب برای کودکان در هر سنی بسیار حائز اهمیت است.

بازی برای رشد اجتماعی، عاطفی، فیزیکی و شناختی کودک اهمیت دارد. بازی، روشی است که کودک به واسطه آن می‌تواند اندام خودش و دنیای پیرامونش را بهتر بشناسد و البته برای بازی کردن (خصوصا در سال اول تولد) از هر پنج حس خود استفاده می‌کند. بازی کردن تاثیرات بسیار مهمی بر روی رشد کودک دارد.بازی از لحاظ هوشی و اجتماعی کودک را به  سطح بالایی از رشد می رساند.

تاثیرات بازی برزندگی کودک

1- تاثیر بر هوش

تحقیقات ثابت کرده که بیشترین هوش انسان در طی 7 سال اول زندگی شکوفا می‌شود. سطح هوش به نوبه خود بر میزان اثربخشی فرد بر محیط و شیوه نگاه او بر جنبه‌های مختلف زندگی تاثیر می‌گذارد. کسی که هوش بالایی دارد، مثبت می‌اندیشد، با قضایا امیدوارانه برخورد می‌کند، اعتماد به نفس دارد، با استحکام و اطمینان در عرصه پیکار زندگی گام برمی‌دارد، بنابراین تمام موفقیت‌های انسان ریشه در میزان برخورداری او از عامل حیاتی هوش دارد. هوش، با آن همه اهمیت حیاتی که دارد، گرچه در ابتدا یک عامل ژنتیکی است و میراث ساختار فیزیولوژیکی والدین، لیکن در اثر تاثیرات محیط قابل پرورش و ارتقاست که بازی های مناسب یکی از راه های تقویت آن است.

2- تاثیر بر رشد اجتماعی

بازی، موجب ارتباط کودک با محیط بیرون می‌شود و دنیای اجتماعی او را گسترش می‌دهد و موجب شکوفایی استعدادهای نهفته و بروز خلاقیت می‌شود. همکاری، همیاری و مشارکت کودک توسعه پیدا میکند. همانندسازی با بزرگسالان را می‌آموزد. با مفهوم سلسله مراتب آشنا شده و آن را رعایت می‌کند. رقابت را می‌آموزد و شکست را به طور واقعی تجربه می‌کند. قدرت ابراز وجود پیدا می‌کند و از ترس، کمرویی و خجالت بیهوده رها می‌شود و حمایت از افراد ضعیف را می‌آموزد.

3- تاثیر بر رشد عاطفی

نیاز به برتری‌جویی را برطرف می‌کند. موجب ابراز احساسات، عواطف، ترس‌ها و تردیدها، مهر و محبت، خشم و کینه و نگرانی‌ها می‌شود. تمایل به جنگجویی و ستیزه‌گری را کم می‌کند. برون‌نگری کودک را افزایش می‌دهد.

4- تاثیر بر رشد جسمی

موجب رشد هماهنگ دستگاه‌ها و اعضای مختلف بدن می‌شود. باعث تقویت حواس  کودک می‌شود. نیرو و انرژی بدن را به بهترین شکل مصرف می‌کند. کودک به توانمندی‌های فکری و بدنی خودآگاهی پیدا می‌کند.

بنابراین والدین می توانند با طراحی و استفاده از بازی های مناسب و خلاقانه به رشد کودک و تقویت مهارت های او کمک کنند .

بازی کردن با کودک همچنین کمک به تقویت قوه ارتباط گیری کودک و جلوگیری از انزوای روانی او خواهد شد.

تربیت کودک فرایندی طولانی و به هم پیوسته دارد. امر تربیت و آغاز وظیفه مادری و پدری پیش از نزدیکی و انعقاد نطفه شروع می شود ، زیرا نوع غذاهایی که والدین می خورند، هم در نطفه (منی و اسپر ماتوزئید مرد و اوول زن) تأثیردارد و هم در روح و روان آنان. در نتیجه روحیات والدین و ویژگی های نطفه شان از طریق ژن به فرزند منتقل می شود. چنان که حالات زن و شوهر هنگام نزدیکی از جهت اخلاقی، روحی و روانی، شادی و غم، سلامت و بیماری، اضطراب و آرامش روحی و مانند آن در سرنوشت فرزند آینده اش تأثیر دارد.

حتی رعایت یا عدم رعایت آداب نزدیکی کردن، زمان، مکان، کیفیت انجام عمل نیز در سلامت جسم و روان فرزند مؤثر است. تربیت کودک پس از تولد شروع نمی شود، بلکه خیلی پیش تر از نزدیکی و بسته شدن نطفه آغاز می گردد. از این رو در روایات اسلامی آمده است هنگامی که قصد ازدواج دارید، ببینید با چه کسی و خانواده ای وصلت می کنید. محصول ترکیب نطفه مشترک شما چه می شود و صاحب چگونه فرزندی خواهید شد؟

انسان چون موجودی دو بعدی و شامل جسم و روح است. این دو تأثیر متقابل بر یکدیگر دارند. از این رو نگاه مربی و پدر ومادر باید به هر دو بعد معطوف شود. کودکی از حساس ترین و سرنوشت ساز ترین دوره زندگی انسان است. شخصیت انسان و اساس خصوصیت های اخلاقی وی در ابتدای کودکی خصوصاً در سنین مقدماتی عمر پی ریزی می شود. علاقه‌ زیاد به یادگیری و انعطاف پذیری در مقابل رفتار پدر و مادر و اطرافیان ویژۀ مرحله خردسالی و قبل از قدم گذاشتن به دبستان است. به همین دلیل، همه معلومات، عادت ها و ویژگی های اخلاقی که در این دوره به دست می آید، ریشه دار و محکم در روح کودک باقی می ماند . بنای اصلی شخصیت و چارچوب وجودی او را تشکیل می دهد. بر همان اساس شخصیتش شکل می گیرد.

بیش تر نابسامانی ها و بزهکاری های رفتاری در بزرگسالان، نتیجه تربیت غلط و برخورد ناصحیح در دوران اولیّه رشد و آغاز سال های زندگی است. در واقع، اساس و پایه اصلی شکل گیری شخصیت انسان در دوران هفت سال اوّل زندگی است؛ همان دوران حساسی که کودک در کنار والدین به سر می برد.

امیرالمؤمنین(ع) به همین نکته تربیتی اشاره دارد که به امام حسن (ع) می فرماید: «دل کودک چون زمینی خالی است که هر بذری در آن پاشیده شود، می پذیرد، پس من پیش از آن که قلبت سخت و فکرت به امور دیگر مشغول شود، به ادب و تربیت تو مبادرت ورزیدم.»

از حکیمی پرسیدند: از چه زمانی تربیت را باید آغاز کرد؟ حکیم گفت: «از بیست سال قبل از تولد.» پس به نظر دقیق، تربیت کودک حتی سال ها قبل از تولد طفل آغاز می شود، یعنی والدین قبل از فرزند دار شدن، زمینه رشد و هدایت را در خود ایجاد کنند و برای پدر و مادر شدن خود را آماده نمایند.

کودک از رفتار و کردار پدر و مادر و بزرگ تر ها الگو بر می دارد. افرادی که درون منزل به امور تعبدی و دینی پای بندند، معمولاً دارای فرزندانی چنین خواهند شد. تربیت فرزند به تکرار نصایح و سماجت در موعظه نیست. هیچ چیز به اندازه عمل کارساز نیست. فرزند وقتی ببیند پدر یا مادرش در منزل بد زبانی می کند، دارای زبانی تند خواهد شد، پس باید علت بسیاری از ناهنجاری هایی را که در وجود فرزندان مان است، از رفتار و اعمال خود بدانیم. اگر پدر می خواهد فرزندش نماز اوّل وقت را غنیمت بشمرد، نیازی ندارد به این که او را با زور و تهدید وادار به این کار کند. اصلا در این مورد به حرف و موعظه نیازی نیست . بدون آن که چیزی بگوید، خود باید برخیزد .با اعتقاد بر این کار عبادت کند تا ثمره اش را در وجود فرزند ببیند.

بسیاری از پدران و مادران پیشاپیش رویای پیشرفت کودک خردسال خود را در سر می پرورانند اما بیشتر کودکان فقط از نظر والدین خود نابغه هستند. با وجود این برخی کودکان واقعا بااستعداد هستند؛ آیا کودک شما نیز جزء این گروه است؟ دستورالعمل های محدودی هستند که نبوغ و استعداد کودکان را نشان می دهند که در ادامه به ۱۰ مورد از آنها اشاره می شود:

دامنه لغات پیشرفته:

این که کودک زود به حرف بیاید به تنهایی نمی تواند نشانه نبوغ و استعداد او باشد، اما اگر او از لغات و جملات پیشرفته استفاده کند، احتمالا به همان باهوشی است که فکرش را می کنید. یک کودک ۲ ساله معمولی می تواند جمله ای مانند «یک سگ آنجاست» را به زبان بیاورد اما یک کودک نابغه این جمله را می گوید: «یک سگ قهوه ای در حیاط پشتی است و دارد گل ها را بو می کند.»

درک مفاهیم پیچیده:

کودکان بسیار باهوش می توانند مفاهیم پیچیده را درک کنند، از روابط گوناگون سر در بیاورند و انتزاعی فکر کنند. آنها مشکلات را عمیقا می فهمند و به راه حل ها می اندیشند.

توجه به جزئیات:

یک کودک نابغه اشتیاق فراوانی نسبت به جزئیات نشان می دهد. کودکان بزرگ تر ممکن است بخواهند درباره جزئیات و چگونگی عملکرد یک وسیله اطلاعاتی داشته باشند اما یک کودک خردسال نابغه می تواند یک اسباب بازی را دقیقا سر جای خودش قرار دهد و اگر چیزی در جای اصلی خودش قرار نگرفته باشد، متوجه می شود.

طیف وسیع علاقه مندی ها:

کودکان با استعداد به موضوعات گوناگونی علاقه نشان می دهند. یک ماه ممکن است از دایناسور ها خوش شان بیاید و ماه بعد به سراغ مباحث فضایی و… بروند.

حفظ اطلاعات:

اصطلاح «این گوش در و آن گوش دروازه» در مورد بسیاری از کودکان صدق می کند و کودکانی که جزء این گروه نیستند، قادر به حفظ دامنه گسترده ای از اطلاعات بوده و می توانند بعد ها نیز آن ها را به خاطر بیاورند. از جمله نمونه های مشاهده شده در این زمینه می توان به کودک ۶ ساله ای اشاره کرد که پس از یک گردش تفریحی در موزه فضایی توانست یک راکت فضایی را دقیقا به تصویر بکشد.

استعداد در زمینه هنر و موسیقی:

کودکانی که استعداد غیرعادی در زمینه هنر و موسیقی از خود نشان می دهند اغلب با استعداد و نابغه هستند. کودکان خردسالی که با رعایت پرسپکتیو (تناسب دور و نزدیک) نقاشی می کشند، کارشان عالی است یا درک بالایی از رشته های گوناگون هنری دارند، در زمره کودکان با استعداد قرار می گیرند.

حافظه خوب و قوی:

بعضی از کودکان بااستعداد می توانند وقایعی را از گذشته (دوران طفولیت) خود به یاد بیاورند. مثلا یک کودک ۲ ساله نابغه ممکن است اتفاقی را که در ۱۸ ماهگی برای او روی داده به یاد بیاورد.

توانایی خواندن و نوشتن در سنین پایین:

اگر کودک شما به طور غریزی باهوش باشد، احتمالا خیلی زود بدون این که آموزش رسمی دیده باشد، توانایی خواندن و نوشتن را پیدا می کند.

تمرکز بالا و طولانی مدت:

کودکان را با بی دقتی و بی توجهی می شناسند اما گروه نابغه می توانند به مدت طولانی تمرکز خود را حفظ کنند.

طبیعت ظرفیت‌های بسیار زیادی برای رشد خلاقیت کودک دارد، در حالی که محیط هایی همچون حیاط مهد های کودک و یا منازل، با وجود آن که فضای باز محسوب می شوند، اما بازهم دارای محدودیت هایی هستند، زیرا در این گونه محیط‌ ها در نهایت کودک به علت عدم وجود امکانات خاص مجبور به استفاده از اسباب‌بازی‌های خود می‌شود.

در حال حاضر در بازار شاهد فروش اسباب‌ بازی‌هایی هستیم که همگی «ساخته شده» هستند نه «ساختنی». این در حالی است که والدین می‌توانند حتی با کمک وسایل دور ریز خانه مانند بطری‌های یکبار مصرف و… اسباب‌بازی‌های ساختنی ای را در منزل با کمک کودکانشان تهیه کنند که منجر به رشد خلاقیت و نوآوری در آنان شود. تشویق کودک به تهیه و تولید این گونه اسباب‌ بازی‌ ها و حتی انجام اموری چون کشیدن نقاشی و… تا حد زیادی باعث رشد خلاقیت وی می‌شود.

اسباب‌بازی یکی از عوامل در رشد خلاقیت کودک است و با وجود چنین اسباب‌ بازی‌ های مصرفی در بازار که در عین زیبایی و مجهز بودن قیمت بالایی نیز دارند، خلاقیت کودک نه تنها رشد نمی‌کند بلکه شاهد آن هستیم که کودکان پس از مدتی از آنان خسته می‌شوند، زیرا آن ها علی‌رغم وجود امکانات و تجهیزات زیاد، قابلیت سرگرم کردن کودکان را ندارند.

 نکته اصلی در خرید اسباب‌بازی را میزان مشغولیت فکری اسباب بازی در کودک است. هدف اصلی از خرید این اسباب‌ بازی‌ها باید آن باشد که از خود بپرسیم که این وسیله چقدر فکر کودک را مشغول می‌کند و در صورت خرید وسایل بازی که تنها نیاز آنی کودکان را پاسخ می‌دهند، باید شاهد توقف خلاقیت در آنان باشیم.

نکته مهم در رشد خلاقیت کودک آن است که خانواده‌ها باید رقابت، چشم و هم چشمی و مقایسه را کنار بگذارند و به تفاوت‌های فردی کودکشان اهمیت دهند؛ والدین باید بدانند که کودکان به علت زمینه‌های تربیتی، خانوادگی و… گوناگون با یکدیگر تفاوت عمده دارند و هیچ‌گاه نمی‌توان یک کودک را با کودک دیگر مقایسه کرد.

والدین باید فعالیت‌های مثبت کودک خود را ببینند و همواره در پاسخ به اقدامات مثبت فرزند خود وی را تشویق و تایید کنند. آنان حتی در صورت بروز اتفاقاتی چون شکستن شیشه و… که در جریان کنجکاوی کودک رخ می‌دهد نیز چنانچه عمدی در آن نباشد باید بدانند خود مسئول چنین اتفاق‌هایی هستند، زیرا توانایی فراهم‌سازی فضای مناسب برای کودک خود را نداشته‌اند.

برای شناخت بیش فعالی لازم است در ابتدا کاملا مطمئن شوید که کارها و بازی های کودکتان واقعا غیر نرمال است و بیش از حد فعالیت طبیعی کودک است و نشانه های غیر طبیعی دیگری به همراه دارد یا خیر؟ اکثر والدین کودکان خود را بیش فعال خوانده و آن ها را به دیگران با برچسب بیش فعال معرفی می کنند. که این برچسب اشتباه می تواند بسیار برای کودک مخرب باشد!

اگر کودک وقت زیادی را به بازی کردن میگذراند و هیجان زیادی را در بازی ابراز میکند شاید به فرزندتان به اشتباه نیز برچسب بیش فعالی بزنید. بچه ها ازسروصدا و فعالیت های حرکتی در بازی لذت می برند. شاید هنگامی که به بازی مشغول هستند شما احساس کنید فرزندتان خستگی ناپذیر است و نگران زمان خواب و یا خوراک او شوید.

اگر کودک شما دیر به خواب میرود و یا برای خوابیدن مقاومت میکند مطمئن باشید انرژی او به حد کافی تخلیه نشده است. و باید چاره ای برای تخلیه ی او بیاندیشید! اگر کودک شما در آپارتمان زندگی میکند و حیاطی موجود نیست و تراس کوچکی دارید ممکن است فرزندتان در جهت تخلیه ی انرژی موجود در بدن خود به گونه ای عمل کند که شما نیز به اشتباه او را بیش فعال بخوانید! اگر کودک را در محیط های غنی برای بازی قرار دهید مثال پارک و خانه های بازی و… توجه خواهید کرد که هرگز فعالیت او را در بازی چنانچه در خانه بیش از حد به چشم میخورد نمیبینید!

    کودک شما بیش فعال نیست. به فرزندتان به اشتباه برچسب هایی از این نوع نزنید! فرزند شما کودکی می کند. او را کودکانه درک کنید. صبور باشید تا که بتوانید شاهد رشد طبیعی کودکتان به بهترین نحو باشید. اگر شما تحمل زیادی برای فعالیت و روش های بازی فرزندتان ندارید و انتظار دارید فرزندان بازی های آرامی را انتخاب کند، باید بگویم لطفا به دنبال راه چاره برای استانه ی تحمل خود باشید نه تغییر در نوع فعالیت های فرزندتان!

    لطفا مانع بازی کودک نشوید تنها میتوانید به طور نامحسوس کنترل کنید و در صورت نیاز بازی های نامناسب را اصلاح کنید و یا باجاگزینی مناسب تغییر دهید!

پیشنهاد :

شما میتوانید سه روز در هفته او را به خانه های بازی ببرید و حدود دو الی سه ساعت نسب به سن کودک او را در ان مکان آزاد بگذارید. حتما اورا دو الی سه بار در هفته به پارک محله ببرید. علی رغم تمام مشغله هایی که دارید، و اگر تمایل به خاک بازی دارد به هیچ عنوان مانع او نشوید. هفته ای یک الی دوبار به مدت ٢٠الی ٣٠دقیقه در حمام اجازه دهید آب بازی کند. اجازه دهید در اتاقش آنطور که تمایل دارد بازی کند حتی اگر اتاقش را به بازار شام تبدیل کند، اتاقش تمیز خواهد شد، اما اگر کودکیِ فرزندتان اسیب ببیند خطراتی را در پیش خواهد داشت!

تذکر: هرگز بدون کمک یک متخصص دست به تشخیص نزنید

و به کودک خود برچسب های اشتباه نچسبانید!

شیشه شیر

اکنون زمانی است که کودک شما به تازگی به راه افتاده، حرف می زند و خودش غذا می خورد؛ پس بهترین وقتی است که می توان شیشه شیر را از او گرفت. اما این همه عجله برای شیشه شیر از او برای چیست؟ شاید یک دلیل، آن باشد که استفاده مداوم و طولانی مدت باعث کرم خوردگی دندان ها و در درازمدت باعث به هم خوردن ترتیب آن ها می شود.

در واقع، خرابی دندان ها زمانی روی می دهد که قند موجود در شیر، آب میوه و نوشیدنی های دیگر با باکتری های موجود در دهان کودک واکنش داده و تولید اسید می کنند که باعث خرابی دندان ها می شود. کودکانی که هنگام خواب، شیشه در دهان دارند و با آن به خواب می روند، بیشتر در معرض خطر هستند، زیرا مایعات در دهان جمع می شوند و باعث خرابی دندان ها می گردند.

حفره های دندانی برای کودکانی که تمام روز به شیشه مک می زنند، مشکل بزرگی محسوب می شوند. بر اساس مفاهیم پزشکی، از شیشه گرفتن کودک یکساله، رشد جسمی و روانی او را تسریع می کند و این در حالی است که او هنوز به درستی نمی تواند دنیای اطرافش را کشف کند، توپش را بغلتاند یا با پازل بازی کند. کودکی که به طور مداوم با شیشه شیر می خورد، ممکن است کمتر متوجه کلمات شود.

زود شروع کنید

پزشکان توصیه می کنند شیر نوشاندن به کودک با لیوان را از شش ماهگی آغاز کنید. این کار باعث می شود کودک بتواند خیلی زود مشکل خود را حل کند. نباید از شیشه گرفتن کودک از ۱۸ ماهگی دیرتر شود. البته اگر این کار انجام نشد، جای نگرانی نیست. کودک شما مهارت های حرکتی دارد که می تواند خودش لیوان را بگیرد. برای شروع کار از لیوان های مخصوصی که سر آن ها مانند شیشه شیر است استفاده کنید. این کار نیاز مکیدن کودک را مرتفع می سازد.

اگر کودک دوست دارد از لیوان شما بنوشد، بگذارید این کار را با لیوان پلاستیکی شبیه لیوان شما انجام دهد، اما مراقب ریختن آب یا نوشیدنی او باشید. در طول چند روز یا چند هفته، به تدریج، او لیوان را جایگزین شیشه شیر می کند. فقط مراقب پیامد های بعدی باشید، زیرا نوشیدن مداوم نوشابه های شیرین از لیوان نیز به دندان هایش آسیب می رساند. برای جلوگیری از این امر، شیر یا آب میوه را فقط در وعده های غذایی و آب را در بقیه مواقع به او بدهید.

از لیوان های وسوسه انگیز استفاده نمایید

با لیوان های زیبا به کودک نوشیدنی بخورانید تا در طول غذا تشنگی اش برطرف شود. بعد از این کار باز هم شیشه اش را به او بدهید و می بینید که عکس العمل او چه خواهد بود. وقتی چیزی برای کودک جذاب باشد، او به راحتی از وسایل قدیمی دست برمی دارد. وقت ناهار، زمان شروع مناسبی است. کودکان معمولاً در طول روز فعال و مستقل هستند و بنابراین کمتر پیش می آید دل شان برای شیشه شیرشان تنگ شود. یک راهکار دیگر آن است که در شیشه اش فقط آب بریزید و حال آنکه لیوانش را با نوشیدنی های مورد علاقه او پر کنید. با این کار حتی لجبازترین کودکان نیز لیوان پر از شیر یا آب میوه را به شیشه آب ترجیح می دهند.

     حواس او را به چیز دیگری مشغول کنید

زمانی که کودک شیشه اش را خواست، او را با یک اسباب بازی، یک بازی پرتحرک یا یک خوردنی مناسب مشغول کنید. به او نشان دهید چگونه کودکان دیگر یا خواهر و برادر بزرگش نیز با لیوان می نوشند. تنها شانسی که وجود دارد آن است که او بخواهد از شما یا کودکان بزرگ تر از خودش تقلید کند.

او را گول بزنید

بیرون انداختن تمام شیشه شیرهای کودک، آخرین راه چاره است. اگر راهکارهای موقتی کارساز نیست، به کودک تان بفهمانید دیگر بزرگ شده و به زودی شیرفروش می آید و شیشه شیرهای او را جمع می کند تا برای کودکانی که تازه متولد شده اند، ببرد. چند روز دیگر، قبل از صبحانه، شیشه شیرهای او را داخل یک سبد بیرون در خانه قرار دهید. بعد خودتان یا یکی از افراد خانواده دور از چشم او شیشه ها را بردارید و به جای آن ها حیوان یا عروسک های پارچه ای قرار دهید. اگر کودک تان شیشه اش را خواست، به او بگویید شیر فروش آن را برده است. کودکان ممکن است دو تا سه روز بهانه بگیرند ولی خیلی زود فراموش می کنند. شما حتی می توانید به روش دیگری، او را از شیشه بگیرید. به این صورت که داخل شیشه، شیر را با کمی آب مخلوط کنید و داخل لیوان، شیر خالص بریزید و از هر دو به کودک بدهید و به او بگویید که چقدر مزه شیرها با هم فرق می کند. در آن صورت او ترجیح می دهد شیر خوشمزه تر را بنوشد.

صبور باشید

کودک تان ممکن است هنوز آمادگی پذیرش بسیاری تغییرات سخت و ناراحت کننده نظیر تولد خواهر یا برادر جدید خود یا گرفتن شیشه شیرش را نداشته باشد. اگر شما همچنان با شیشه خوردن او مخالفت می کنید و او هنوز بر خوردن آن اصرار دارد، دیگر جلوی او را نگیرید؛ اما سعی کنید باز هم لیوان را امتحان نمایید. صبور باشید و از عوامل مثبت در این مورد کمک بگیرید. خیلی زود این رفتار شما به نتیجه می رسد.

تاریخچه اُتیسم

برای اولین بار لئو کانر (۱۹۴۳) متوجه شدکه بعضی از کودکان از همان بدو تولد دچار مشکلات زبانی و رفتاری و احساسی هستند. وی ضمن شرح حالات این کودکان برآن بود تا راه حلی برای درمان آن ها بیابد. اما سال ها طول کشید تا تئوری های موجود ِ آن زمان مبنی بر روانی بودن ِاین کودکان مُهر باطل خورد.

.

از سال ۱۷۰۰ به بعد موارد بسیاری در بیمارستان ها و بخش های روانی به ثبت رسید، بدون این که نامی از اُتیسم برده شود. در آن زمان بسیاری ازروانشناسان ومتخصصان این حوزه تصورمی کردند که « اُتیسم» مشکلی فرهنگی/اجتماعی وناشی ازصنعتی شدن ِ جوامع و یا حتی رفاهِ اجتماعی افراد است. اما آن چه امروزه بر اهل فن مسجل است، این است که اُتیسم ابدأ ربطی به صنعت یا رفاه اجتماعی و یاهرپدیده ی دیگر اجتماعی-فرهنگی ندارد.

.

پیش داروی ها وپیش فرضیه های بسیاری در باره ی اُتیسم ودلایل بروز آن وجود دارد. بعضی بر این باورند که بیماری های خاصی دردوران باداری مادر می تواند عامل بروز اُتیسم در نوزاد شود. بسیاری از این پیش داوری ها، بخصوص تربیتی – فرنگی بودنِ اُتیسم بی پایه و اساس است. و ناگفته نماند که اُتیسم زاده ی فرهنگ غرب نیز نیست و نزد تمامی ملل جهان یافت می شود.

.

توصیف کانر از کودکانِ متفاوت – یعنی آن چه که امروزه به« اُتیسمِ این فانتیل» مشهور است، شرایط ِرد همه ی پیش داوری های بی پایه و بی ارزش را فراهم ساخت، اما او خود بر این باور بود که والدین ِ یازده کودک ِ مورد آزمایش که از همه جا رانده و مانده بودند، گناه اصلی رفتار و کردار کودکانشان را بردوش می کشیدند.

.

به تصور کانر محرومیت از کانون گرم خانواده، رابطه ی غلط ِوالدین (بخصوص مادر) و یا دچار شدن مادر به بیماری های خاصی چون سرخک یا یرقان در دوران باداری باعث ناهمگون شدن ِ روان و روح کودک می شود. با وجودی که کانر نا آگاهانه پیش داوری های غیر علمی راتأئید کرد، اما عوارض مشخصه ی اُتیسم ِراآن گونه دقیق به تصویر کشید که نظراتش بنیان تحقیقات بعدی اُتیسم پایه گذاشت.

 

اتیسم این فانتیل


واژه ی « اُتیسم » اولین بار درسال ۱۹۱۱ میلادی توسط اوگن بلولر به کار گرفته شد، اما او تعریف دُرستی از «اُتیسم» در دست نداشت و به غلط بیمارانی را که دچار اختلال روانی/ اسکیزوفرنی بودند ، مبتلایان به اُتیسم  معرفی کرد. سی سال پس از بلوبر، کانر واژه ی اُتیسم را برای ِ نوعی  اُتیسم که به  اتیسم این فانتیل مشهور است به کار گرفت. کانر در دوران اولیه ی تحقیقاتش به همان اشتباهی دچار شد که بلولرواتیسم و اسکیزوفرنی را دو بیماری روانی و هم خانواده دانست، اما به مرور زمان عوارض جدیدی میان بیماران مبتلا به ا ُتیسم مشاهده کرد که با عوارض اسکیزوفرنی همگون نبودند. این عوارض به «عوارض کانر» مشهور است.

.

عوارض کانر را می توان در سه بخش خلاصه کرد:


اول: اختلال و بی نظمی شدید در روابط و زندگی اجتماعی و عدم آشنائی با فنون ِ ارتباط گیری با افراد پیرامون ِ خود.

دوم: دشوار ی ِ درک زمان و مکان ، دشواری ِ درک حالات چهره ی آدم ها، واین که آدم ها از دست و صورت خود برای تفهیم خود استفاده می کنند، درک این زبان ِ « ناگویا یا سمبولیک» و دشواری ِ ابراز احساسات و حالات درونی خود. (این دشواری ها نزد همه مبتلایان به اُتیسم ، صرف نظر ازاین که قادر به حرف زدن باشند یا نه ، مشاهده می شود.(

سوم: اختلالات رفتاری. در قیاس با نُرم های معمول جامعه. فرد مبتلا به اُتیسم بیش از حد به عادت های خود وابسته است و یا عادت های خاصی دارد که نزد دیگران معمول نیست.

.

به نظر کانر وجود همزمان ِاین سه عارضه شرط لازم اُتیسم دانستن فرد است. به عبارت دیگر عدم یک یا دو شرط به این معناست که فرد به اُتیسم دچار نیست و یا فقط حالاتی شبیه به اُتیسم دارد. عوارض اُتیسم معمولن قبل از سن سه سالگی بروز می کند. ناگفته نماند که دراین زمینه نظرات متفاوتی وجود دارد. عده ای معتقدند که عوارض فوق از همان بدو تولد یا دراولین سال تولد کودک بروز می کند.

,

عده ای دیگر زمان بروزِعوارض اُتیسم را از ابتدای تولد تا سن پنج سالگی (و حتی گاهی تا سن هفت سالگی ) می دانند. مرزسنی مورد قبول جامعه ی علمی امروز دو سال و نیم است. این بدین معناست که اگر کودکی تا سن دو سال و نیمی کاملا سالم باشد و هیچ یک از عوارض ذکر شده در او نمایان نشود، اما فرضا و ناگهان در سن سه سالگی از محیطخودبترسد و با اطرافیانش نتواند ارتباط برقرار کند ، درکش از زمان و مکان کم شود و زندگی اش به عادت های خاص او وابسته شود، دچار اُتیسم نیست، بلکه علت یا علت های دیگری کودک را بیمار گونه کرده است.

.


امروزه در بسیاری از کشورهای پیشرفته ی جهان واژه ی روان پریشی (پسیکوز) در حالِ رنگ باختن است. بخصوص وقتی که پای بیماری های روانی یا مغزی کودکان در میان باشد. علت این امر ناکافی بودن کلمه از یک سو و بار منفی آن از سوی دیگر است. «روان پریشی یا روانی» مثل مُهر عمل می کند. بر پیشانی فرد می نشیند و پاک نمی شود. فرد را از زندگی ای که حق اوست ساقط کرده و بیش از آن که یک راه حل باشد، آفرینده ی مشکلات بیشتر است.

.


بسیاری از متخصصان اُتیسم می گویند که بیماری های عفونی (مغزی) در سال های اولیه ی عمرمی تواند کودک را به عوارضی شبه اُتیسم متبلا کند. در این صورت زمان بروز عوارض حتی تا سنین جوانی می تواند طول بکشد و کودک به ظاهر کاملا سالم باشد. تحقیقات امروز هم چنین دال بر این است که از هر پنج فرد مبتلا به اُتیسم حداقل چهار تای آن ها قبل از تولد دچار این بیماری شده اند و عوارض اولیه از ششمین ماه تولد تا بیستم ماه می تواند بروز کند .از امار به دست آمده این طور به نظرمی اید که تعداد پسران مبتلا به اُتیسم ازتعداد دختران متبلا بیشتر است. اما بعضی از محققان معتقدند که دختران به لحاظ ژنتیکی اجتماعی تر از پسران هستند و بدین سبب دیرتریا کمتر مشکل خود را نشان می دهند.

.


از آمار چنین برمی آید که ۷۵ – ۸۵ درصد مبتلایان به اُتیسمِ در رده ی «اُتیسم این فانتیل» قرار می گیرند و حدود یک سوم مبتلایان پسر هستند. البته ناگفته نماند ازآن جائی که حوزه ی اُتیسم ، حوزه ی علمی جدیدی است واغلب تحقیقات در کشورهای صنعتی و پیشترفته صورت می گیرد، امکانی که تحقیقات آینده در صحت آمارفوق شک کند، همیشه وجود دارد

بزرگ شدیم و فهمیدیم که دوا، آب میوه نبود.
بزرگ شدیم و فهمیدیم که پدر همیشه با دستان پر باز نخواهد گشت آنطور که مادر گفته بود.
بزرگ شدیم و فهمیدیم که چیزهای ترسناک تر از تاریکی هم هست!
بزرگ شدیم به اندازه ای که فهمیدیم پشت هر خنده ی مادر هزار گریه بود و پشت هر قدرت پدر یک بیماری نهفته!
بزرگ شدیم و فهمیدیم که مشکلات ما دیگر در حد یک بازی کودکانه نیست!
و دیگر دستهای ما را برای عبور از جاده نخواهند گرفت!
بزرگ تر که شدیم، فهمیدیم که این تنها ما نبودیم که بزرگ شدیم؛ بلکه والدین ما هم همراه با ما بزرگ شده اند و چیزی نمانده که بروند! شاید هم رفته باشند...!
خیلی بزرگ شدیم تا فهمیدیم که دلیل چین و چروک صورت مادر و پدر نگرانی از آینده ما بود.
خیلی بزرگ شدیم تا فهمیدیم سخت گیری مادر عشق بود،
غضبش عشق بود،
و تنبیه اش عشق...
و خیلی بزرگتر شدیم تا فهمیدیم زیباتر از لبخند پدر، انحنای قامت اوست!

"مرد که گریه نمی‌کنه!"، "دختر که بلند نمی‌خنده!"، "می‌گم آقا نمکی بیاد تو رو ببره!"، "دیگه دوستت ندارم!"، "ای بی‌عرضه!"، "تو بزرگ هم که بشی، هیچی نمی‌شی!"، "تو نمی‌تونی! بذار من برات ببندم!"، "الهی بمیری بچه!" و...
آیا این‌گونه جملات رو از والدین‌تون در کودکی نشنیدید؟ حالا شاید بشه درک کرد که چرا به راحتی هیجان‌هامون رو ابراز نمی‌کنیم! چرا فکر می‌کنیم اونایی که دوست‌مون دارن، یه روز ما رو تنها می‌ذارن! چرا حس می‌کنیم تشنۀ محبت‌ایم! چرا نمی‌تونیم به کسی اعتماد کنیم؟ و چرا...
بیایم با دونستن بعضی چیزها، والدین خوب‌تری برای بچه‌هامون باشیم!

مواد غذایی مفید برای افزایش هوش کودک

تمام والدینی که دوست دارند كودكشان مانند آلبرت انیشتین باهوش شود،این مقاله را مطالعه کنند.
 ژن‌ها عامل مهمی در تعیین هوش كودك هستند ولی مطالعات نشان می‌دهد غذایی كه كودك می‌خورد نیز تاثیر گذار است.
 
غلات :
غلات یك صبحانه سالم برای حفظ انرژی كودك در طول ساعات مدرسه است كه از اهمیت خاصی برخوردار است.کودکانی كه صبحانه می‌خورند دارای قابلیت تمركز بیشتر و حافظه یادگیری بیشتری هستند،علاوه برآن می‌توانند در كلاس‌های ریاضی بهتر عمل كنند.
 
* تمام صبحانه ها یكسان نیستند.بهتر است از برخی غلات صبحانه‌ با شكر فراوان استفاده نكنیم

* اگر كودك شما غلات صبحانه‌ای دوست ندارد از تخم مرغ استفاده كنید.
 
* تخم مرغ دارای "كلاین" بالا است كه به ایجاد سلول‌های حافظه كمك می‍كند.
 
ماهی‌های چرب و امگا 3 :
البته این مورد ممكن است اشتها آور نباشد اما ماهی چرب مانند ماهی آزاد،تن و ساردین منبع قوی اسیدهای چرب امگا3 هستند.
 
* امگا3 به طور چشمگیری به تقویت سلول‌های مغز جهت افزایش یادگیری و تمركز كمك می‌كندتحقیقات نشان می‌دهند، روغن ماهی می تواند عامل مهمی برای تقویت ضریب هوشی باشد و به مشكلات رفتاری كودكان مانند اختلال كمبود توجه و بیش فعالی كودكان كمك كند.
 
* آووكادو، گردو و بادام منابع مفید دیگری از امگا3 هستند.
 
غلات كامل :
غلات كامل سرشار از ویتامین B هستند و به افزایش عملكرد حافظه كمك می‌كنند.نان‌های كامل بر خلاف نان سفید انرژی را به آرامی و یكنواخت در بدن آزاد و به كودكان و افراد بزرگسال كمك می‌كند تا قند خون منظمی داشته و سطح تمركز و هشیاری بیشتری داشته باشند.
 
غذاهای سرشار از آهن :
تحقیقات نشان می‌دهد،غذاهای سرشار از آهن مانند گوشت قرمز بدون چربی،میوه‌های خشك،غلات كامل و حبوبات میزان انرژی و سطح هشیاری را افزایش می دهند.
كودكان تقریبا آهن را به حد كافی نمی‌خورند.كمبود آهن می تواند سطح عملكرد شناختی را تا حدی پایین آورد كه منجر به ضعف در فعالیت‌های آكادمیك شود.
شما می توانید كمبود آهن را با استفاده از ساندویچ كره بادام زمینی برای ناهار و استیك همبرگر بدون چربی برای شام رفع نمایید.

 غذاهایی که سلامت كودك را تهدید می كنند!!

آیا می دانید بسیاری از غذاها هستند که سلامتی کودک شما را تهدید می کنند و حتی مادران از آنها آگاهی ندارند.

دندان های کودک تا سن ۴ سالگی قادر نیست، مواد غذایی را کاملاً خرد کند، بنابراین مواد غذایی کوچک یا سفت را که جویدن آنها مشکل است به کودک ندهید ، زیرا ممکن است باعث خفگی او شوند.