وقتی که فرزند شما از مشکلاتش،

مثلا از اختلاف با دوستش می‌گوید با تمام وجود به او گوش فرا دهید.

حتی خیلی اوقات لازم نیست صحبتی کنید فقط کافیست با دقت گوش کنید.

توضیح مشکلات برای پدر و مادری که واقعا گوش می‌دهند خیلی آسانتر است

و در بیشتر مواقع سکوت از روی هم دردی همان چیزی است که کودک

به آن نیاز دارد ....

از یه جایی به بعد دیگه سعی نمیکنی ،
ول میکنی ...

خیلی از مشکلات رو نباید حل کرد ،

بلکه باید منحلشون کرد

چون زاییده ذهنِ ما هستن

همیشه با افکارِ زیبات ؛ زندگی کن

چون زندگی به اندازه

فکرای تو زیبا می شه

یکی از علتهای کم حرفی در مردان :

برای شما هم حتما پیش آمده که وقتی سوالی از همسرتان در مورد یک موضوع مهم میپرسید، با سکوت وتردید او در پاسخ دادن روبه رو میشوید.
احتمالا تا به حال فهمیده اید که مردها چنین آموزش دیده اند که باید تمامی جواب ها را بدانند و ترس، عدم اطمینان یا تردید خود را به شما نشان ندهند.
نتیجه چنین حالتی آن است که مردها مراحل مختلف فرایند تفکر را درونی کرده وتا موقعی که به نتیجه یا راه حلی نرسیده اند پاسخی به شما نمیدهد.
واقعیت این است که مردها فرایند تفکر را درونی کرده و فقط نتیجه پایانی را با شما در میان میگذارند.
همین تفاوت به ظاهر کوچک با شما میتواند جرقه بسیاری از مشکلات را در زندگی مشترک تان بزند.

مشکلات
مانند لباسشویی هستند!
پیچ و تاب میدهند و ما را به اطراف می‌کوبند!
اما در نهایت تمیزتر و درخشان تر و بهتر از قبل خارج میشویم.

امروزه والدین به این دلیل سمت فرزند دوم نمی‌روند که فرزند اول اذیت و آزارهایی داشته است، لذا این نگرانی و دلهره وجود دارد که فرزند دوم هم مثل فرزند اول اذیت و آزار داشته باشد. این نوع پدر و مادرها باید به چند نکته توجه کنند:

نکته‌ی اول این است که وقتی والدین یک فرزند را تربیت می‌کنند، در کنار این تربیت کردن تجربه به دست می‌آورند؛ اگر ما از مادرانی که دو فرزند دارند سؤال کنیم که در تربیت کدام فرزند راحت‌تر بودید؟! می‌گویند: تربیت فرزند دوم! دلیل آن‌هم این است که پدر و مادر یک تجربه و پیشنه‌ای نسبت به تربیت فرزند اول داشته‌اند و مشکلات آن را شناسایی کرده‌اند؛ لذا نمی‌گذارند که آن مشکلات در تربیت فرزند دوم به وجود بیاید.

نکته‌ی بعدی در ارتباط با صبر والدین است. پدر و مادرهایی که ویژگی فرزندان خود را می‌شناسند،  بهتر می‌توانند آن‌ها را درک کنند؛ به عنوان مثال یکی از ویژگی‌های دوران کودکی جنب و جوش است؛ اگر والدین این ویژگی را درک کنند، زمینه را فراهم می‌کنند که فرزندشان انرژی خود را در راه صحیح تخلیه کنند.

ممکن است شما از نظر اقتصادی در مضیقه باشید یا هر دو به صورت تمام وقت شاغل باشید و واقعا فرصت و هزینه رسیدگی به یک کودک را هم به زحمت فراهم کرده باشید. در این صورت می‌توانید در مورد این موضوع جدی‌تر فکر کنید. اما اگر یک خانواده معمولی هستید، در مورد این موضوع سخت نگیرید. بزرگ کردن فرزند دوم به مراتب آسان‌تر از فرزند اول است. تجربه شما، هزینه‌هایی که قبلا صورت گرفته (مثل تجهیز اتاق کودک) و حتی روحیه خودتان که حالا سهل‌گیرتر شده‌اید و برای هر چیزی تا سرحد مرگ مضطرب نمی‌شوید، به شما کمک می‌کند که راحت‌تر کودک دوم را بزرگ کنید.

ضمن این که کودک بعد از گذر از دوران نوزادی و شیرخواری و در حدود ۱۸ ماهگی می‌تواند به کودک بزرگ‌تر ملحق شود و ساعت‌های زیادی را با همدیگر پر کنند. علاوه بر این‌ها شما نمی‌توانید «همه چیز» را به کودک‌تان بدهید. عاطفه خواهر و برادری، رقابت، اشتراک، مالکیت و یک همبازی با ویژگی‌های مشترک تربیتی چیزهایی هستند که شما حتی اگر تمام وقت و هزینه‌تان را هم صرف کودک‌تان کنید، نمی‌توانید به او بدهید. شما حداکثر می‌توانید یک مادر و پدر عالی باشید، اما نمی‌توانید جای خواهر یا برادر را برای او بگیرید.

یک دلیل رمانتیک و زیبا برای داشتن یک فرزند دیگر همین است که اگر زیرساخت‌های آن در خانواده و در درون شما مهیا باشد، بسیار عالی است. یادتان باشد، کودک دوم، یک کپی از کودک اول‌تان نیست. سعی کنید سختی‌ها و مشکلات ماه‌های اول تولد فرزندتان را به یاد بیاورید. به خصوص اگر کودک اول شما حالا بزرگ و مستقل شده، ممکن است با تولد فرزند دوم از حجم مشکلات روزهای اول شوکه شوید. اگر فرزند اول شما دوران نوزادی آرامی داشته، خوب می‌خوابیده، بی‌قراری نمی‌کرده و خوش‌ غذا بوده، ممکن است کودک دوم‌تان با خصوصیاتی متفاوت شما را غافلگیر کند. پیش از تصمیم‌گیری در مورد فرزند دوم این موضوعات را مد نظر قرار بدهید.

تاریخچه اُتیسم

برای اولین بار لئو کانر (۱۹۴۳) متوجه شدکه بعضی از کودکان از همان بدو تولد دچار مشکلات زبانی و رفتاری و احساسی هستند. وی ضمن شرح حالات این کودکان برآن بود تا راه حلی برای درمان آن ها بیابد. اما سال ها طول کشید تا تئوری های موجود ِ آن زمان مبنی بر روانی بودن ِاین کودکان مُهر باطل خورد.

.

از سال ۱۷۰۰ به بعد موارد بسیاری در بیمارستان ها و بخش های روانی به ثبت رسید، بدون این که نامی از اُتیسم برده شود. در آن زمان بسیاری ازروانشناسان ومتخصصان این حوزه تصورمی کردند که « اُتیسم» مشکلی فرهنگی/اجتماعی وناشی ازصنعتی شدن ِ جوامع و یا حتی رفاهِ اجتماعی افراد است. اما آن چه امروزه بر اهل فن مسجل است، این است که اُتیسم ابدأ ربطی به صنعت یا رفاه اجتماعی و یاهرپدیده ی دیگر اجتماعی-فرهنگی ندارد.

.

پیش داروی ها وپیش فرضیه های بسیاری در باره ی اُتیسم ودلایل بروز آن وجود دارد. بعضی بر این باورند که بیماری های خاصی دردوران باداری مادر می تواند عامل بروز اُتیسم در نوزاد شود. بسیاری از این پیش داوری ها، بخصوص تربیتی – فرنگی بودنِ اُتیسم بی پایه و اساس است. و ناگفته نماند که اُتیسم زاده ی فرهنگ غرب نیز نیست و نزد تمامی ملل جهان یافت می شود.

.

توصیف کانر از کودکانِ متفاوت – یعنی آن چه که امروزه به« اُتیسمِ این فانتیل» مشهور است، شرایط ِرد همه ی پیش داوری های بی پایه و بی ارزش را فراهم ساخت، اما او خود بر این باور بود که والدین ِ یازده کودک ِ مورد آزمایش که از همه جا رانده و مانده بودند، گناه اصلی رفتار و کردار کودکانشان را بردوش می کشیدند.

.

به تصور کانر محرومیت از کانون گرم خانواده، رابطه ی غلط ِوالدین (بخصوص مادر) و یا دچار شدن مادر به بیماری های خاصی چون سرخک یا یرقان در دوران باداری باعث ناهمگون شدن ِ روان و روح کودک می شود. با وجودی که کانر نا آگاهانه پیش داوری های غیر علمی راتأئید کرد، اما عوارض مشخصه ی اُتیسم ِراآن گونه دقیق به تصویر کشید که نظراتش بنیان تحقیقات بعدی اُتیسم پایه گذاشت.

 

اتیسم این فانتیل


واژه ی « اُتیسم » اولین بار درسال ۱۹۱۱ میلادی توسط اوگن بلولر به کار گرفته شد، اما او تعریف دُرستی از «اُتیسم» در دست نداشت و به غلط بیمارانی را که دچار اختلال روانی/ اسکیزوفرنی بودند ، مبتلایان به اُتیسم  معرفی کرد. سی سال پس از بلوبر، کانر واژه ی اُتیسم را برای ِ نوعی  اُتیسم که به  اتیسم این فانتیل مشهور است به کار گرفت. کانر در دوران اولیه ی تحقیقاتش به همان اشتباهی دچار شد که بلولرواتیسم و اسکیزوفرنی را دو بیماری روانی و هم خانواده دانست، اما به مرور زمان عوارض جدیدی میان بیماران مبتلا به ا ُتیسم مشاهده کرد که با عوارض اسکیزوفرنی همگون نبودند. این عوارض به «عوارض کانر» مشهور است.

.

عوارض کانر را می توان در سه بخش خلاصه کرد:


اول: اختلال و بی نظمی شدید در روابط و زندگی اجتماعی و عدم آشنائی با فنون ِ ارتباط گیری با افراد پیرامون ِ خود.

دوم: دشوار ی ِ درک زمان و مکان ، دشواری ِ درک حالات چهره ی آدم ها، واین که آدم ها از دست و صورت خود برای تفهیم خود استفاده می کنند، درک این زبان ِ « ناگویا یا سمبولیک» و دشواری ِ ابراز احساسات و حالات درونی خود. (این دشواری ها نزد همه مبتلایان به اُتیسم ، صرف نظر ازاین که قادر به حرف زدن باشند یا نه ، مشاهده می شود.(

سوم: اختلالات رفتاری. در قیاس با نُرم های معمول جامعه. فرد مبتلا به اُتیسم بیش از حد به عادت های خود وابسته است و یا عادت های خاصی دارد که نزد دیگران معمول نیست.

.

به نظر کانر وجود همزمان ِاین سه عارضه شرط لازم اُتیسم دانستن فرد است. به عبارت دیگر عدم یک یا دو شرط به این معناست که فرد به اُتیسم دچار نیست و یا فقط حالاتی شبیه به اُتیسم دارد. عوارض اُتیسم معمولن قبل از سن سه سالگی بروز می کند. ناگفته نماند که دراین زمینه نظرات متفاوتی وجود دارد. عده ای معتقدند که عوارض فوق از همان بدو تولد یا دراولین سال تولد کودک بروز می کند.

,

عده ای دیگر زمان بروزِعوارض اُتیسم را از ابتدای تولد تا سن پنج سالگی (و حتی گاهی تا سن هفت سالگی ) می دانند. مرزسنی مورد قبول جامعه ی علمی امروز دو سال و نیم است. این بدین معناست که اگر کودکی تا سن دو سال و نیمی کاملا سالم باشد و هیچ یک از عوارض ذکر شده در او نمایان نشود، اما فرضا و ناگهان در سن سه سالگی از محیطخودبترسد و با اطرافیانش نتواند ارتباط برقرار کند ، درکش از زمان و مکان کم شود و زندگی اش به عادت های خاص او وابسته شود، دچار اُتیسم نیست، بلکه علت یا علت های دیگری کودک را بیمار گونه کرده است.

.


امروزه در بسیاری از کشورهای پیشرفته ی جهان واژه ی روان پریشی (پسیکوز) در حالِ رنگ باختن است. بخصوص وقتی که پای بیماری های روانی یا مغزی کودکان در میان باشد. علت این امر ناکافی بودن کلمه از یک سو و بار منفی آن از سوی دیگر است. «روان پریشی یا روانی» مثل مُهر عمل می کند. بر پیشانی فرد می نشیند و پاک نمی شود. فرد را از زندگی ای که حق اوست ساقط کرده و بیش از آن که یک راه حل باشد، آفرینده ی مشکلات بیشتر است.

.


بسیاری از متخصصان اُتیسم می گویند که بیماری های عفونی (مغزی) در سال های اولیه ی عمرمی تواند کودک را به عوارضی شبه اُتیسم متبلا کند. در این صورت زمان بروز عوارض حتی تا سنین جوانی می تواند طول بکشد و کودک به ظاهر کاملا سالم باشد. تحقیقات امروز هم چنین دال بر این است که از هر پنج فرد مبتلا به اُتیسم حداقل چهار تای آن ها قبل از تولد دچار این بیماری شده اند و عوارض اولیه از ششمین ماه تولد تا بیستم ماه می تواند بروز کند .از امار به دست آمده این طور به نظرمی اید که تعداد پسران مبتلا به اُتیسم ازتعداد دختران متبلا بیشتر است. اما بعضی از محققان معتقدند که دختران به لحاظ ژنتیکی اجتماعی تر از پسران هستند و بدین سبب دیرتریا کمتر مشکل خود را نشان می دهند.

.


از آمار چنین برمی آید که ۷۵ – ۸۵ درصد مبتلایان به اُتیسمِ در رده ی «اُتیسم این فانتیل» قرار می گیرند و حدود یک سوم مبتلایان پسر هستند. البته ناگفته نماند ازآن جائی که حوزه ی اُتیسم ، حوزه ی علمی جدیدی است واغلب تحقیقات در کشورهای صنعتی و پیشترفته صورت می گیرد، امکانی که تحقیقات آینده در صحت آمارفوق شک کند، همیشه وجود دارد

توجه نمودن به نیازهای روانی فرزندان یکی از مهمترین وظایف والدین می باشد. پدر و مادر سازندۀ روح کودک و نوجوان هستند. اگر به نیازهای آن ها توجه ویژه داشته باشند، زمینۀ رشد و شکوفایی آن ها را فراهم می آورند. سما می توانید با استفاده از راه حل های زیر نیازهای روانی آن ها تقویت کنید و رشد روانی آن ها را سازمان دهید…
.

گفتگو

هر کودکی باید بتواند در خصوص احساسات و افکار خود صادق باشد و والدین نیز وظیفه دارند این احساسات را رسمیت بشناسند و از آن ها غافل نشوند. به عقیده ی متخصصان زمانی که کودکان در خصوص افکار و احساسات شان با شما صحبت می کنند نباید آن ها را قضاوت کنید. کودکانی که به والدین خود اعتماد دارند به راحتی در خصوص شرایط روحی خود با آن ها صحبت می کنند. این کار باعث می شود که احساس منفی شان آزاد شود و تکنیک های لازم را برای مقابله با این احساسات بیاموزند. برای ارتقای سلامت روحی روانی کودکان تان باب گفتگوی دو طرفه و بدون تنش را با آن ها باز کنید تا بچه ها از احساسات درونی شان آزار نبینند و آن ها را با شما در میان بگذارند.

.

اعتماد به نفس

داشتن اعتماد به نفس بالا برای موفقیت در زندگی از اهمیت بالایی برخوردار است. این احساس باید از دوران کودکی در وجود هر فرد پرورش پیدا کند. اگر فرزند شما برای شروع کارهای جدید همیشه در تردید یا هراس است یا به اندازه ی کافی مصمم به نظر نمی رسد امکان دارد که از یک اختلال در سلامتی روحی در رنج باشد.

یکی از روش ها ارتقای اعتماد به نفس کودکان این است که تجربیاتی که به آنها کمک می کند تا بر ترس شکست یا قضاوت شدن غلبه می کند را در اختیار آنها بگذارید. آنها را از شکست نترسانید اما در عین حال خطرات را گوشزد کنید. به عقیده ی متخصصان داشتن تفریحاتی مانند چادر زدن در کوه، شرکت در کلاس های موسیقی یا کمک گرفتن از یک مربی خوب می تواند حال روحی بچه ها را بهبود ببخشید و سلامت روحی آن ها را ارتقا بدهد.

.

الگوی مناسب

شک نکنید که بچه ها بی سر و صدا رفتارهای شما را زیر نظر دارند و از شما تقلید می کنند. اگر شما به راحتی خونسردی خودتان را از دست می دهید و یا در برابر اعضای خانواده و دوستان خشمگین می شوید فرزندتان نیز تصور خواهد کرد در شرایط مشابه باید مانند شما عمل کند. بنابراین برای داشتن کودکانی سالمتر در گام اول لازم است که خودتان تکنینک های موثر برای کنترل خشم، استرس و احساسات منفی را بیاموزید. اگر شما در چنین شرایطی درست رفتار کنید نه تنها فرزندان تان از انرژی های منفی شما در امان خواهند ماند (در نتیجه روح و روانی سالم تر خواهند داشت) بلکه رفتارهای درست شما را نیز تقلید خواهند کرد. بهتر است به جای نصحیت کردن آنها رفتارهای درست تان را در معرض تقلید قرار دهید.

.

کودک فعال

شعار «عقل سالم در بدن سالم» را آویزه ی گوشتان کنید. ورزش و فعالیت های اجتماعی نه تنها برای بزرگسالان لازم است بلکه اثرات مثبت زیادی روی سلامت روحی و روانی کودکان نیز دارد. اگر فرزندتان خانه نشین و گوشه گیر باشد و تمام وقت خود را صرف تماشای تلویزیون بکند نمی تواند آگاهی های اجتماعی لازم را برای مقابله با فوبیا یا ترس های اجتماعی دریافت کند. زیاده روی در تماشای تلویزیون یا انجام بیش از اندازه ی بازی های رایانه ای می توانند یکی از علائم وجود اضطراب اجتماعی در کودکان باشد. به عقیده ی متخصصان بین ۱۰ تا ۲۰ درصد بچه های سنین مدرسه از علائم اضطراب رنج می برند. شما باید کودکان را بیرون ببرید و زمینه ارتباط اجتماعی آن ها با دیگران را فراهم سازید. کافیست آن ها را به پارک یا امکان عمومی ببرید تا با هم سن و سال های خود آشنا شده و ارتباط بگیرند. علاوه بر این باید بدانید که ورزش کردن باعث ترشح بیشتر آندورفین در بدن می شود که احساس نشاط و سرزندگی را افزایش میدهد. کودکان را به ورزش کردن منظم تشویق کنید تا هم لحاظ روحی و جسمی سالمتر باشند.

.

پاداش

اگر فرزند شما موفق شده است بر مشکلی غلبه کند به او پاداش دهید. البته نیازی به خرید کادوهای گرانقیمت و کارهای خارق العاده نیست. آغوش شما و نگاه های مهربان تان که سرشار از تایید و تشویق است بهتر از هر کادوی دیگری جواب می دهد. سلامت روحی روانی کودکان زمانی به خوبی تضمین خواهد شد که شما به کارها و موفقیت های وی آگاه باشید و آن ها را تشویق کنید.

.

مشاور و متخصص

در برخی موارد تلاش والدین در خصوص برطرف کردن مشکلات روحی روانی کودکان به نتیجه ای نمی رسد. در اینصورت لازم است که والدین از یک متخصص کمک بگیرند. به عقیده ی متخصصان والدین باید علام مشکلات روحی روانی کودکان را جدی بگیرند. این علائم شامل افت تحصیلی، مشکلات عصبی یا ناشکیبایی، بی حوصلگی، دیدن کابوس، بروز رفتارهای تهاجمی یا در خودفرورفتگی و غمگینی است. در برخی موارد کودکان به دلیل مشکلات روحی روانی خود را به مریضی زده و از رفتن به مدرسه سرباز می زنند. در اینصورت لازم است که آنها را متقاعد کنید پیش یک فرد متخصص بروند. به آن ها اطمینان خاطر بدهید که پزشک متخصص بدون هیچ قضاوتی صرفا به فکر کمک رسانی به آن ها است.