آیا توجیه و دلایل نظامی نیز برای ورود نیروهای ایران به خاك عراق وجود داشت؟

بله؛ ایران با محاسبه و بررسی ملاك‌های نظامی نیز، موظف و بلكه مجبور بود به جنگ ادامه دهد. در توضیح این اجبار، همان‌طور كه گفته شد، پس از فتح خرمشهر هیچ‌گونه پیشنهادی برای صلح از هیچ مجمع رسمی و بین‌المللی ارائه نشد و پیشنهادها تنها در حد آتش‌بس بود. از جنبه نظامی نیز وضعیت زیر حاكم بود كه در آن وضعیت پذیرش آتش‌بس غیرعقلایی و خلاف اصول نظامی بود:

1ـ ارتفاعات آق‌داغ، قلاویزان، میمك و مهریز در اختیار عراق بود و دشمن بر شهرهای قصرشیرین و مهران و دشت میمك تسلط دید و تیر داشت. علاوه بر آن، نفت‌شهر نیز همچنان در اختیار عراق بود و لذا توازن نظامی همچنان به نفع این كشور سنگینی می‌كرد.

2ـ به علت آنكه عقبه اصلی ارتش عراق آسیب اندكی دیده بود و اشتهای تجاوز همچنان در سران حكومت عراق وجود داشت، لذا امكان تجاوز عراق همچنان پابرجا بود.

3ـ پس از عملیات بیت‌المقدس فاصله عراق با شهرهای اصلی ایران در جنوب (آبادان ـ خرمشهر) 500 تا 700 متر بود ولی ایران از شهر اصلی عراق در این منطقه 17 كیلومتر فاصله داشت، لذا با توجه به اینكه امكان تجاوز عراق منتفی نشده بود، برتری نظامی عراق همچنان تهدیدی علیه تمامیت ارضی ایران به شمار می‌رفت.

4ـ با توجه به باقی ماندن شاكله كلی ارتش عراق، خطر حمله مجدد به خاك ایران وجود داشت و نبودن تضمین بین‌المللی و منطقه‌ای برای جلوگیری از تجاوز مجدد عراق به ایران، بر اهمیت و جدی بودن تهدید و خطر می‌افزود. بنابراین تدبیر و اندیشه نظامی حكم می‌كرد تا زمانی كه دشمن خطرناك بود و امكان تجاوز مجدد او وجود داشت، بایستی او را تا حدی كه امكان تجاوزش مرتفع شود به عقب راند. همچنین باید از برتری نظامی خودی برای ایجاد فضای مناسب جهت برقراری صلح با ثبات استفاده كرد، كاری كه ایران به آن پرداخت.

ایران در طول جنگ با عراق، مهمات و نیازهای تسلیحاتی خود را از كدام كشورها تأمین می‌كرد؟

ارتش ایران قبل از انقلاب اسلامی (1357)، متكی به سلاح و تجهیزات نظامی كشورهای غربی به ویژه امریكا و انگلیس بود، به این دلیل ایران برای تهیه تجهیزات نظامی و لوازم یدكی آن در طول جنگ به خرید از كشورهای غربی نیاز داشت. اما از آنجایی كه ایران از طرف امریكا تحریم اقتصادی و نظامی شده بود، نمی‌توانست مستقیماً از امریكا سلاح بخرد. امریكا حتی سلاح‌هایی را كه قرارداد آن مربوط به قبل از انقلاب بود و پول آن نیز پرداخت شده بود به ایران نمی‌داد، لذا ایران مجبور بود سلاح‌های مورد نیاز خود را از بازار سیاه توسط دلالان اسلحه خریداری كند یا كشورهایی مثل پاكستان كه این تجهیزات را در اختیار داشتند با چندین برابر قیمت در اختیار ایران قرار می‌دادند.

امریكا برای جلوگیری از فروش اسلحه به ایران با كشورهای دیگر نیز مذاكره می‌كرد و آنها را تحت فشار قرار می‌داد. كه به ایران سلاح نفروشند. ریچارد مورفی معاون وزارت خارجه امریكا گفت: قدرت نظامی ایران به دنبال حركتی كه تحت رهبری امریكا برای جلوگیری از فروش اسلحه به تهران صورت گرفت، شدیداً به تحلیل رفت. امریكا تاكنون برای جلوگیری از ارسال اسلحه به ایران با 20 كشور تماس رسمی گرفته است.

در سال 1987، ایران از شش كشور غربی فقط توانست سلاح‌هایی به ارزش 200 میلیون دلار بخرد در حالی كه در سال 1984 ارزش سلاح‌هایی كه 15 كشور غربی به ایران تحویل داده‌اند، یك میلیارد دلار بود.

در میان كشورهای مختلف دنیا، چین و كره شمالی از مهم‌ترین منابع تأمین سلاح برای ایران در طول جنگ بودند. كشورهای اتحاد جماهیر شوروی سابق، سوریه، لیبی و پاكستان نیز در طول جنگ بنا به مورد و البته نه به صورت قابل توجه به ایران سلاح فروختند.‌

البته لازم به ذكر است كه هم به دلیل كمبود بودجه و ارز و هم به دلیل فشارهای غرب، ایران بخش اعظم مهمات و سلاح‌های مورد نیاز خود را از طریق صنایع دفاعی خود تهیه و تأمین می‌كرد.

عباس کریمی در اول اردیبهشت ۱۳۳۶ در روستای قهرود شهرستان کاشان چشم به جهان گشود. در سال ۱۳۵۵ به‌عنوان درجه‌دار وظیفه در پادگان عباس‌آباد تهران در قسمت حفاظت اطلاعات ارتش مشغول به خدمت شد.

در بحبوبه انقلاب نیز به صف انقلابیون پیوست و به فرمان امام خمینی (ره) پادگان را ترک کرد. همچنین در بهار ۱۳۵۸ وارد سپاه پاسداران انقلاب اسلامی شد و اندکی بعد از تشکیل سپاه کاشان همراه سایر پاسداران کاشان، مأموریت حفاظت از بیت امام را بر عهده گرفت.

با غائله آفرینی گروهک‌های ضدانقلاب هم عازم ایرانشهر شد تا در خنثی‌سازی غائله ابقای نقش کند. وی در اوایل سال ۱۳۵۹، بعد از بازگشت از سیستان نیز داوطلبانه به کردستان رفت تا با گروهک‌های تجزیه‌طلب مبارزه کند. در بهار ۱۳۵۹ به شهر مریوان اعزام شد و احمد متوسلیان، فرمانده وقت سپاه مریوان او را به‌عنوان مسئول واحد اطلاعات رزمی سپاه مریوان انتخاب کرد.

با تشکیل تیپ ۲۷ محمد رسول‌الله (ص)، عباس کریمی به‌عنوان مسئول واحد اطلاعات عملیات این تیپ معرفی شد. در حین اجرای عملیات فتح المبین در نبرد با تانک‌های دشمن از ناحیه پا به‌سختی مجروح و به عقب انتقال داده شد، اما پس از مداوا در تیر ۱۳۶۱ به هم رزمان خود در عملیات رمضان پیوست و در کنار محمدابراهیم همت در پست مسئول واحد اطلاعات عملیات تیپ ۲۷ مشغول به خدمت شد

او در هریک از عملیات‌های مسلم بن عقیل (ع)، والفجر مقدماتی، والفجر ۱، والفجر ۳، والفجر ۴ و خیبر، مسئولیت‌های مختلفی داشت. در عملیات خیبر بود که شهادت فرمانده لشکر ۲۷ او را میراث دار حاج ابراهیم همت کرد و در فاصله اندکی از عملیات خیبر، بر اساس حکم فرمانده کل سپاه، فرماندهی لشکر ۲۷ محمد رسول‌الله (ص) به عباس کریمی واگذار شد.

سرانجام عباس کریمی در آخرین مرحله عملیات بدر و در نیم روز ۲۳ اسفند ۱۳۶۳ درحالی‌که کمتر از ۲۰۰ متر با خط اول فاصله داشت، براثر اصابت ترکش به سرش به شهادت رسید.