دلتنگ توام پشت پرچين
ارديبهشت منتظرت مى مانم

💠پیامبر (ص) فرمودند:
《 افضل الاعمال انتظار الفرج》
بهترین #اعمال انتظار فرج است

پس انتظار فرج یک عمل است نه یک حالت. یعنی باید یه کاری انجام بدیم نه فقط منتظر بنشینیم.

فرض کنید یه مهمون می‌خواهد بیاد خونه‌تون، چیکار می‌کنید؟ خب قطعا خونه رو تمیز می‌کنید، غذا آماده می‌کنید، میوه می‌خرید و همه شرایط رو برای آمدن مهمون فراهم می‌کنید
قطعا منتظر نمی‌مونید که مهمونتون بیاد و کارهارو بکنه.

اگر منتظر نشستیم که امام زمان (عج) بیاد و همه کارهارو انجام بده و اصلا ماها هیچ کاری قبلش انجام ندیم هزار سال دیگه هم منتظر بمونیم و ضجه بزنیم بازم نمیاد.

از مردم کوفه که منتظرتر نیستیم؟ مردم کوفه قلبشون داشت برای دیدن امامشون می‌ترکید، ۱۲ هزار تا فقط نامه نوشتن براش که بیاااا. ولی نه خودشونو آماده کرده بودن، نه زمینه سازی کرده بودن برای اومدن امام، نه تلاشی کردن برای تشکیل نظام و حکومت اسلامی. آخرش هم امامشون رو هم ندیدن. مردم کوفه اگر اون زمانی که ابن‌زیاد قدرت‌مند نشده بود. می‌رفتن  اونو از تخت پایین می‌کشیدنش و حکومت تشکیل می‌دادن امام‌حسین با قدرت وارد کوفه می‌شد و رهبری مردم رو به دست می‌گرفت.

کاری که امام خمینی (ره) کرد دقیقا همین زمینه سازی برای ظهور بود. الانم نظام و حکومت اسلامیِ ایران اول راهشه، نقص‌هایی هم داره، هیچ چیز بدون نقص نمی‌شه. باید تلاش کرد این نقص‌ها برطرف بشه. همین الان هم اگه امام زمان ظهور کنه اولین جایی که می‌تونه حکومت کنه ایرانه. نه عربستان یا جاهای دیگه. بخاطر همین شبانه روز دارن تلاش می‌کنن این حکومت رو بکوبن و تخریب کنن. چه با بدگویی و شک و شبهه چه با فشارها و تحریم‌های اقتصادی و مسائل دیگر.

البته این چیز جدیدی نیست. بعد از تشکیل حکومت پیامبر (ص) هم همین توطئه‌ها و فشارهای اقتصادی بود. صدها برابر هم بیشتر بود. ولی مومنین #استقامت کردند و آیه نازل شد:

💠《إِنَّ الَّذِينَ قَالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقَامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَيْهِمُ الْمَلَائِكَةُ أَلَّا تَخَافُوا وَلَا تَحْزَنُوا وَأَبْشِرُوا بِالْجَنَّةِ الَّتِي كُنْتُمْ تُوعَدُونَ》

آنان که گفتند: همانا پروردگار ما خدای یکتاست و سپس مقاومت کردند، فرشتگان رحمت بر آنها نازل شوند (و مژده دهند) که دیگر هیچ ترسی (از وقایع آینده) و حزن و اندوهی نداشته باشید و شما را به همان بهشتی که وعده دادند بشارت باد.

قدیما نمك، سنگ بود. برنجِ چلو را ساعتى با نمك‌سنگ مى‌خوابانديم تا كم‌كم شورى بگيره
 غذا را چند ساعتى روى شعله‌ى ملايم چراغ خوراك‌پزى مى‌نشانديم تا جا بيفته
يخ‌كرده و تكيده كنار علاءالدين و والور مى‌نشستيم تا جون‌مون آروم گرم بشه
عكسِ يادگارىِ توى دوربين را هفته‌اى، ماهى به انتظار مى‌نشستيم تا فيلم به آخر برسه و ظاهر بشه آهنگِ تازه‌ى آوازه‌خوان را صبر مى‌كرديم تا از آب بگذره و كاست بشه و در پخشِ صوت بخونه
 
قلك داشتيم؛ با سكه‌ها حرف مى‌زديم
تا حسابِ اندوخته دست‌مون بياد
 
حليم را بايد حليم مى‌بوديم تا جمعه‌ى زمستانى فرا برسه و در كام مون بشينه
هر روز سر مى‌زديم به پست‌خانه، به جست و جوىِ خط و خبرى عاشقانه، مگر كه برسه
 
گوش مى‌خوابونديم به انتظارِ زنگِ تلفنِ محبوب: شبى، نيمه‌شبى، بامدادى، گاهى، بى‌گاهى؛
انتظار معنا داشت
دقايق سرشار بود
 
هر چيز يك صبورى مى‌خواست ،تا پيش بياد
تازمانش برسه.تا جا بيفته. تاقوام بياد: غذا، خريد، تفريح، سفر، خاطره، دوستى، رابطه، عشق
انتظار مارا قدردان ساخته بود

حالا فهمیدی چرا این روزها کسی قدردان نیست؟