‌
خشونت
مانند سنگی است که
در روخانه می‌افتد:
امواج پخش می‌شوند
و پخش می‌شوند؛

در مرکز آن "من" است.

تا هنگامی که "من"
به هر شکلی،
چه خیلی زیرکانه و یا وحشیانه،
باقی بماند،
خشونت باید وجود داشته باشد.

وقتی یک سنگریزه به درون حوض و یا استخر می‌افکنی چه اتفاقی می‌افتد ؟ اول حلقه‌ای کوچک پدید می‌آید و بعد پیش می‌رود ، بزرگ و بزرگ‌تر می‌شود تا این‌که تمام سطح آب را فرا می‌گیرد .
گناه نیز از همین دست است . وقتی انجام می‌شود به مرور پیش می‌رود ؛ تو گویی تمام عالم و آدم خبردار می‌شوند .
در ادارات و بانک‌ها دیده‌ای میان برگه‌ها ، برگه‌های کاربن گذاشته‌اند و شما کافی است روی یک برگه بنویسی آن گاه چه بخواهی و چه نخواهی همان نوشته نیز بر برگه‌های دیگر هم منعکس می‌شوند و تمامی برگه‌ها از آن محتوا خبردار می‌شوند .
از همین روست که علی(ع) فرمودند : اگر از زیر درختی گذشتی و شاخه آن بر صورت تو خط و خدشه‌ای انداخت ، بپذیر که روزی خطایی کرده‌ای و این خط در آن خطا ریشه دارد .
و این یعنی هر چه می‌کنید ، گویی به تمام عالم رونوشت می‌خورد و مخابره می‌شود ، و گرنه آن شاخه درخت از کجا می‌فهمد؟
سعدی می‌گفت : شبانه در سحرگاه برمی‌خیزم و با خدای خود راز و نیازی می‌کنم ، اما فردا وقتی به بازار آمده یا به مسجد می‌روم مردم به گونه‌ای دیگر با من روبه‌رو می‌شوند و رفتار می‌کنند ، تو گویی از احوال شبانه من باخبرند.
« هر سحر از عشق دمی می‌زنم
بار دگر می‌شنوم بر ملا »
بنابراین عالَم ، عالَم بازتاب و انعکاس است. پس این سخن که کاری کردم و کسی ندید و نفهمید بیشتر به یک شوخی شبیه است .