شاید شما هم این عبارت را زیاد شنیده باشید که :

زندگی کوهنوردی شما بعد از دوران کودکی شروع می شود … !!!

اما این چنین نیست. بیشتر کودکان عاشق خارج شدن از منزل و به خصوص طبیعت می باشند و نیاز به اکتشاف ، فعالیت فیزیکی و همچنین به نوعی شیفته به چالش کشیدن محیط خارج از خانه هستند.


کوهپیمایی و کوهنوردی با کودکان گرچه ممکن است در مواردی خسته کننده و زمان بر باشد، اما یک تجربه فوق العاده و هیجان انگیز است که در بسیاری موارد توصیه شده است.

تا چه حد و مسافت :

این ممکن است به صورت یک سوال رایج باشد که کوهپیمایی و کوهنوردی با کودکان در چه زمانی و تا چه حد باید باشد ؟

شروع این ورزش در سنین کم می تواند یکی از نکات کلیدی در کوهنوردی باشد. اما این نکته را نیز نباید فراموش کرد که در کوهپیمایی نباید کودک تحت فشار باشد و باید اجازه داد که خود سرعت حرکتش را تنظیم کند.(مهم)

هر کودک از لحاظ این توانایی متفاوت است و شما هیچ وقت نمی دانید چه چیزی در این برنامه ها در انتظار شماست. مثلا، تا چه حد در روز باید صعود یا پیاده روی داشته باشید. از یک طرف نباید انتظار وجود نیروی خاصی را در سفر داشت و از طرفی هم نباید از بالا رفتن یا سفر طولانی ترس داشت. کودکان متفاوت از یکدیگرند و هیچگونه اشتباهی در صعود یا کوهپیمایی حق ندارد صورت گیرد.


تا چقدر سختی :

حداکثر یا حداقلی دقیقی برای این موضوع تعریف نشده است که کودک تا چه حد می تواند بالا برود و یا پیمایش داشته باشد. با این حال یک نکته بیان شده است که این افزایش صعود و پیمایش می بایست با حداقل چالش ها و موانع برای کودک باشد. البته بسیاری از کودکان از محیط های ناهموار لذت بیشتری می برند تا مسیرهایی که هموار و تخت باشند. مهم این است که به کودکان اجازه دهیم که خود محیط اطرافشان را به چالش بکشند، اما با ایمنی و احتیاطی که از طرف ما برایشان تامین می شود. اما همانطور که با هر برنامه کوه، دره نوردی، و یا هر مسیر دیگر، سن مناسب را بدین گونه تعیین می کنند که شخص باید آماده انجام آن باشد، بسیاری این موضوع را در اولویت دوم و بعد از می دانند.چرا؟ چون اولویت اول را به همیشه به ایمنی می دهند، دوم به آمادگی فرد، سوم به تجربه های قبلی و چهارم ….. الی آخر.

کودک گاهي اوقات صعودهای فنی و تکنیکی را نیز امتحان میکند …

اما ، تا چه ارتفاع :

اگر چه این سوال اغلب برای همه پیش می آید، ولی باید برای این مورد به پزشک مرجعه شود و گاها پزشکان نیز عقاید بسیار متفاوتی دارند. یک چیز در این رابطه بسیار مهم است و آن این است که کودک باید برای انجام کار مربوطه به اندازه کافی سن داشته باشد برای تشخیص موارد درست از نادرست، مسیر صحیح از نا صحیح و داشتن حس خوب تا ارتفاع منطقی. گاهی اوقات در کودکان، ارتفاع، خستگی، سختی مسیر و غیره را می توان با شروع گریه کردن در آنها دید، چرا که این عامل را می توان شروعی برای یک مشکل در کودک دانست که در این مرحله باید بلافاصله از حرکت بازمانده و فورا شروع به فرود نمائید.

بعنوان مثال، کودکی که محل زندگی اش در نزدیکی سطح دریا می باشد، برای صعود به ارتفاع می باید در سال اول فقط تا ارتفاع ۲۳۰۰ الی ۲۵۰۰ متری صعود داشته باشد. سال دوم الی سوم تا ارتفاع ۳۹۰۰ متری، سال چهارم تا ارتفاع ۴۲۰۰ متری و سال بعد تا ارتفاع ۵۰۰۰ متر را صعود کند. از ارتفاع ۵۰۰۰ به نیاز به تمرین های هم هموایی و تکنینک های خاص ورزش کوهنوردی می باشد این مهم فقط با نظارت دقیق والدین و مربی باتجربه و زیر نظر پزشک باید صورت پذیرد.

با این حال در صعود باید به فرزند خود گوش دهید و مطلقا هیچ دلیل غیر ضروری را برای صعود بالاتر کودک نباید به او القاء کرد. علی الخصوص در شرایطی که کودک دیگر احساس امنیت نمی کند و یا شروع به گریه کردن می کند. درست همانند بزرگسالان، کودکان نیز باید با محیط و شرایط کوهستان خو بگیرند.