«إِنَّ الَّذِینَ یَکْفُرُونَ بِآیَاتِ اللَّهِ وَ یَقْتُلُونَ النَّبِیِّینَ بِغَیْرِ حَقٍّ وَ یَقْتُلُونَ الَّذِینَ یَأْمُرُونَ بِالْقِسْطِ مِنَ النَّاسِ فَبَشِّرْهُمْ بِعَذَابٍ أَلِیمٍ» [۱]

مرحوم علامه سیدمحمدحسین طباطبایی، در تفسیر گرانسنگ المیزان، درباره‌ی آیه‌ی یاد شده تصریح کرده است:

این آیه مربوط به اهل کتاب و مخصوصاً «یهود» است. از دو کلمه‌ی «یقتلون» و «یکفرون» در آیه، استمرار و تداوم مستفاد می‌شود. […] کفر ورزیدن به آیات الهی، عبارت از کفری است که از روی ظلم و ستم، پس از بیان کافی و شافی باشد؛ هم‌چنین «قتل انبیاء» که کشتن به غیر حق است. [یعنی یهود نه از روی نادانی بلکه با علم بر این‌که آنان پیامبر خدا هستند دست به قتل آنان می‌زدند] و کشتن کسانی که دعوت به عدالت و نهی از ظلم و ستم می‌کنند. تمام این‌ها عادت جاریه و سیره‌ی مستمر این جماعت است. چنان‌چه تاریخ یهود شاهد روشنی بر این مطلب می‌باشد. آنان افراد زیاد و عده بسیاری از انبیای خود را کشتند و مردان نیکوکاری را که امر به معروف و نهی از منکر می‌کردند به قتل رساندند. [۲]

مرحوم شیخ عباس قمی در منتهی الامال درباره‌ی قاتل حضرت امیر (ع) نقل کرده‌اند که وقتی شمشیر بر فرق مبارک امام فرود آمد و تا موضع سجده را شکافت، حضرت فرمودند: «سوگند به خدای کعبه که رستگار شدم» و صیحه شریفه‌اش بلند شد که: «فرزند یهودیه ابن ملجم مرا کشت، او را بگیرید.» [۳]

با این حال جای تعجب است که بسیاری از تاریخ‌نگاران و سیره‌نویسان، از ابن ملجم صرفاً به‌عنوان عضو یک فرقه‌ی انحرافی (خوارج) یاد می‌کنند!

درباره‌ی رحلت پیامبر اعظم (ص) نیز روایت شده است که «زینب» بنت «حارث» همسر «سلّام بن مِشکَم» یهودی آن حضرت را مسموم کرد. رسول خدا (ص) خود نیز در بستر بیماری خطاب به «اُمِّ بِشر» دختر «براء بن مَعرور» که به عیادت آن حضرت آمده بود، به‌صراحت به این موضوع اشاره فرمودند؛ زیرا پدر این دختر بر اثر همان سم، پیش از آن مسموم شده و وفات یافته بود.

متن کامل را در ادامه مطلب مطالعه بفرمائید