براساس تجربۀ پژوهشیم در حوزه جامعه‌شناسی شهری، چند گزاره انتخاباتی دربارۀ انتخابات شورای شهر رو می‌گم و می‌دونم موافقان و مخالفانی داره که خوشحال می‌شم بشنوم.

🔅 شهر پیکره‌ای از «کالبد، اقتصاد و جامعه» است، پس با منش سیاسی و مذهبی نمی‌شود فعالیت تخصصی در این حوزه انجام داد.

🔅 مفهومی به نام «مدیریت شهری» در جامعه ما وجود ندارد، چرا که شهر ایرانی مدیر ندارد. شهر ایرانی نهادهای قانون‌گذار و تصمیم‌گیر متنوعی دارد.

🔅 شهرداری و شورا «محدودیت‌ها مالی، سیاسی و قانونی» دارند، پس دست اعضا برای انجام هر کاری، حتی در حوزۀ شهری باز نیست.

🔅 ما نیاز به متخصص خبره برای نظارت و مشورت داریم، لذا نباید سیستم و ساختار شورا و مدیریت شهری، هزینۀ «عدم تخصص، رشد و بالندگی افراد» را بدهد.

🔅 نمایندگی یعنی نظر مردم توسط یک نفر ارائه شود؛ نه اینکه نظر، «غرض و انگیزۀ شخصی» یک نفر بر مردم قالب شده و حرف حرف خودش باشد.

🔅 فناوری با معنای نوین انسانی خود، عنصر مغفول در «مشارکت از پایین» در شهرهای امروزی است و به نظرم در اغلب موارد با امکان دریافت نظرات همه اعضای شهر یعنی شهروندان، سیستم‌های شورایی سنتی معنایی نداره.

🔅 «دغدغۀ شهری» افراد برای عضویت در شورای شهر قابل احترام است ولی این دغدغه‌ها باید در چارچوب و بستر شهر و شورای شهر قابل رصد، پیگیری و اجرا باشد.

🔅 اکثر دغدغه‌ها، حرف‌ها و شعارهای افراد برای عضویت در شورای شهر سابق بر این نیز طرح شده است، مسئله طرح آنها نیست، مسئله «توانمندی برای اجرا، پیگیری و پیاده‌سازی» آنها است.

🔅 باید از «رأی لیستی» اجتناب کرد، چرا که لیست‌ها کارشناسی نیست و درصورت انتخاب تنوع آرا و تضاد منافع به‌وجود نخواهد آورد، پس بهتر از فردی متخصص از بین هر لیست انتخاب کنیم.

🔅 وقتی حرف از خبره و متخصص زده می‌شود، «صفات جمعیت‌شناختی» عضو شورا همچون زن و مرد، جوان و پیر و ... رنگ باخته و اولویت نیست.

🔅 به نظرم «اقتصاددان، جامعه‌شناس، حقوق‌دان، شهرساز و برنامه‌ریز شهری» برای عضویت در شورای شهر ضرورت و کفایت می‌کند و باقی تخصص‌ها در این مرتبه لازم نیست و حتی ممکن است مضر باشد.

🔅 گروه شورایی یک تعداد اندک هستند و این خوشه‌های جمعی پیرامونی فعال آن است که نقش بسزایی در تعالی شهر دارد. پس اعضای شورای شهر باید در استفاده از «شوراهای محلی، کارگروه‌ها، مشاوران و تقویت نخبگان پیرامون» فعال باشند.