در من پیرمردی داره زندگی میکنه
که حتی جوونی هم نکرده...

یکی از زمانهایی که باعث اتلاف وقت و عمر و جوانی میشه دیدن فوتباله.
حالا بعضیا نمیتونن نبینن. مخصوصا بازی‌های حساسی مثل بازی امروز

یک راه خوب برای حل این مشکل اینه که بشینی جلوی تلویزیون و هندزفری بذاری تو گوشت و سخنرانی گوش بدی و فوتبال ببینی. خوردن تخمه هم جایز است. ولی خوردن بادم هندی مکروهه😭 کیلو ۲۰۰ تومنه لامصب

حالا صدای گزارشگر رو نشنویم. چیزی نمیشه.

یه کار دیگه هم‌می‌تونید بکنید.
جلوی تلویزیون کتاب بخونید و صدای گزارشگر هم باز باشه. البته اگه تمرکزتون بالاس.

اصلا بگیرید ۹۰ دقیقه بخوابید. بعد بلند شید از اخبار نتیجه رو ببینید.

روش‌های زیادی وجود داره

در سن خاصی تمام سوالاتی که آدم از خودش میپرسد، فقط در مورد یک چیز است: این که چطور باید زندگی کند.

اگر آدم چشمانش را به مدت کافی ببندد,میتواند تمام چیزهایی را که او را خوشحال کرده اند، خیلی خوب به خاطر بیاورد. بوی مادرش در سن پنج سالگی. این که چطور برای فرار از رگباری ناگهانی، با خنده به ایوان پناه بردند. نوک سرد بینی پدر روی گونه اش. تسلی پنجه ی زمخت یک اسباب بازی که به پدر و مادرش اجازه نداده آن را بشورند. صدای امواج روی ساحل سنگی در آخرین روز از تعطیلات ساحلی. موی خواهرش که در نسیم تاب میخورد. قدم زدن توی خیابانها.

چند باری کودک میشویم، شاید برای کسانیکه به خودشان اجازه میدهند کودک شوند. اما بعد از آن چند بار به خودمان اجازه ی رها شدن میدهیم؟

چقدر احساسات خالص لازم است تا ما را مجبور کند که بتوانیم با صدای بلند تشویق کنیم، بی هیچ احساس شرمی؟

چند بار شانس این را داریم تا فراموشی، دوباره ما را متولد کند؟

اشتیاق خیلی چیز با ارزشی است، نه برای آنچه به ما میدهد؛ بلکه برای آنچه از ما میگیرد تا قدرت خطر کردن را پیدا کنیم:

مال و مقام مان را،سردرگمی دیگران و مدارایشان،سر تکان دادن ها...