داشتم آمار طلاق رو می‌دیدم یه نکته جالب به ذهنم رسید. آمار طلاق در جنوب تهران حدودا ۲۵ درصده و در مناطق بالای تهران که وضعیت مالی بهتری دارن حدودا ۵۰ درصده.

به دختر پسرهای بالا شهری می‌خواستم بگم:
آقا ۵۰ درصد احتمال داره طلاق بگیری
یعنی اگر دو تا جشن عروسی تو بالاشهر رو در نظر بگیری، یکیش چند ماه بعد طلاق می‌گیرن به امید خدا😐
حالا نیاید بگید من یا داداشم یا خواهرم ازدواج کردیم هیچکدوممونم طلاق نگرفتیم، این احتماله، شما طلاق نگرفتید ، دو تا طلاق تو محله بغلی اتفاق افتاده. یعنی شما هزار تا ازدواج رو در نظر بگیری ۵۰۰ تاش به طلاق منجر می‌شه.

خب حالا که اینطوریه، اصلا به‌صرفه نیست که سالن چندمیلیونی بگیری پونصد نفرو شام بدی، بعد طلاق بگیری، تازه بعد طلاقتون هم کلی حرف می‌زنن پشتتون. پیشنهاد ما اینه که فقط کارت عروسی بدید به اقوام و توش آمار طلاق رو مرقوم فرمایید، و بگید چون احتمالش زیاده طلاق بگیرید در همین حد بسنده می‌کنیم. ولی اگر هدیه‌ای دارید به فرستنده کارت دعوت بدید به ما برسونن، البته اونا هم احتمالا با همین استدلال که احتمالا طلاق می‌گیرید تُف هم کف دست حامل کارت نمیندازن.

یا چه دلیلی داره بری آتلیه؟ وقتی قراره چند وقت دیگه همه عکس‌های خاک‌بر‌سری‌ ضایع‌تون رو پاره کنید و حالتون از هم به‌هم بخوره؟ خب چرا ده‌ها میلیون پول آتلیه و باغ و کوفت و زهرمار می‌دید؟ آیا نمی‌دانید که به زودی مجرد خواهید شد؟

آقا پسر بالا شهری، تو به احتمال ۵۰درصد زندگی‌ات می‌‌پوکه، چرا جوگیر می‌شی چندصد سکه مهریه رو قبول می‌کنی؟ چرا نمی‌فهمی؟ بِفهم نَفهم

دختر خانم بالاشهری، تو به احتمال یک‌دوم (۱/۲) زندگی‌ مشترکت دیری نمی‌پاید، چرا جهیزیه خفن و کامل میگیری؟ یه زیرانداز با یه پیک‌نیک بذار تو خونه با چهارتا ظرف و قابلمه همین کافیه، تلوزیونم نمی‌خواد ببینی چون یا داره جومونگ نشون میده یا یوزارسیف یا اخبار داره می‌گه همه جا بحران و آشوبه و فقط ایران خوبه😃، اگرم خواستی ببینی، از موبایل پخش زنده ببینید، اگه طلاق نگرفتید آروم آروم جهیزیه بگیرید و کاملش کنید

بهمین ترتیب از خرج‌های اضافی دیگر جلوگیری کنید. همچنین از رسم‌های غلط. این طرح پیشنهادی رو می‌خوام تقدیم به دولت کنم، فکر کنم در مهار تورم، نقدینگی و بالارفتن سکه و ارز کمکش کنه.😁

 ولی واقعا آمار طلاق خیلی نگران کنندس، دلیلش اینه که عروس دامادا بدون آگاهی میرن سر زندگی، هیچی بلد نیستن، نه خودشون رفتن دنبالش نه والدین یادشون دادن، چون والدین خودشونم بلد نیستن، مدرسه و دانشگاه هم که هیچی، دانش آموز و دانشجو ۱۵ سال درس می‌خونه، تو صدتا کتابی که می‌خونه دوتا کتاب آموزش‌های مهارت‌های زندگی پیدا نمیشه کرد، ولی تا دلتون بخواد کتاب های شرّو وِر به خورد بچه‌ها میدن که به هیچ دردشون نمیخوره