( نامه ای جالب و سرشار از عشق و محبت )

نمیدونم این پفک کیه ، اما خوش به حال پفک و مخاطب اصلی نامه

و اما نامه :

اولین باری که باباجون برام آهنگ گذاشت ، یه شعر از فریدون مشیری بود که علیرضا قربانی خونده ، من خیلی شعرش رو دوست داشتم و حفظ بودم
تازه رسیده بودم و نشسته بودم روی مبل ، آهنگ رو اجرا کرد و اومد نشست کنارم
دستمامو حلقه کردم دور گردنش و سرم رو گذاشتم رو شونه ش و شعر رو براش زمزمه کردم :
بگذار سر به سينه ي من تا كه بشنوي
آهنگ اشتياق دلي درد مند را
شايد كه بيش از اين مپسندي به كار عشق
آزار اين رميده ي سر در كمند را
بگذار سر به سينه ي من تا بگويمت
اندوه چيست ؟ عشق كدامست ک غم كجاست ؟
بگذار تا بگويمت اين مرغ خسته جان
عمريست در هواي تو از آشيان جداست
دلتنگم ، آنچنان كه اگر بينمت به كام
خواهم كه جاودانه بنالم به دامنت
شايد كه جاودانه بماني كنار من
اي نازنين كه هيچ وفا نيست با منت
تو آسمان آبي آرام و روشني
من چون كبوتري كه پرم در هواي تو
يك شب ستاره هاي تو را دانه چين كنم
با اشك شرم خويش بريزم به پاي تو
بگذار تا ببوسمت اي نوشخند  صبح
بگذار تا بنوشمت اي چشمه ي شراب
بيمار خنده هاي توام ، بيشتر بخند
خورشيد آرزوي مني ، گرم تر بتاب
زمزمه کردم و اشکام سرازیر شد ... 😢
اگه بدونی بابا جون چه واکنش رمانتیکی نشون داد ؟!
فکر میکنی چکار کرد ؟!
صورتم رو بوسید ؟ 😘
شعر رو باهام همخونی کرد ؟
اشکام رو پاک کرد ؟
قربون صدقه م رفت ؟ 😍
نههههههههه! هیچکدوم ! 😏
بهم گفت : چقدر شعر بلدی !!! من فوقش این شعرو بلدم :
میازار موری که دانه کش است ! 🙄😐😂