_{در سالهاي اخير (1991 ) پژوهش جالبي توسط دو تن از روانشناسان بنامهاي پن بيكر واسترلينگ درباره رابطه داستان نويسي و سلامت انجام شده است.به عقيده آنان گفتن داستان يا نوشتن آن امري طبيعي است و اين كار به فرد در يادآوري _ يكپارچگي وسازماندهي افكارو احساسات كمك ميكند.اين فرآيند از طريق معنادهي- سازماندهي ومديريت رويدادهاي هيجاني زندگي باعث بهبود مهار هيجاني فرد مي شود.آنان اين داستان گويي را به عنوان يك روش درماني درنظر ميگيرند ومعتقدند ساخت داستان معنادار ممكن است موجب تسكين درماندگي هيجاني شود.بنظر ميرسد اين روش ساده براي گروههاي مختلف مفيد باشد. اين روش درد را كاهش مي دهد و موجب بهبودي نظام ايمني بدن مي گردد.لازم به ذكر است محتوي داستان اهميت ندارد\" بلكه يافتن هيجانها وافكار منعكس شده در داستان مهم است. روانشناسان يادشده نظريات خود را با آزمايشات متعددي روي دو گروه آزمايشي و گروه كنترل به اثبات رسانده اند مطابق اين ديدگاه هرچه لغات هيجاني مثبت در داستان بيشتر و درمقابل كلمات با بار هيجاني منفي كمتر باشد\" بهبودي ببشتري در سلامت فرد ديده مي شود. پن بيكر در بررسي دقيق تري به اين موضوع پرداخت كه چرا داستان نويسي چنين آثاري را در پي دارد. انسانها همواره در زندگي در جستجوي معنا هستند.داستان گويي در پاسخ به سؤالهايي مانند چرا او اينگونه به من نگاه كرد- چرا من در جشنها احساس خوبي ندارم- چرا من اين قدر از تلافي متنفرم- به آنها سازمان ميدهد وآنها را براي فرد ساده ميكند وارتباط وپيوستگي بيشتري ايجاد مي كند. اساسا داستان (نويسي) باعث مي شود ما اين موضوعها را كم كم فراموش كنيم ودر مسير زندگي به حركت خود ادامه دهيم. اگرچه داستان نويسي در باره هيجانهاي درگير در موقعيتهاي استرس زا – در آغاز موجب افزايش هيجانهاي منفي وكاهش هيجانهاي مثبت مي شود اما در نهايت در يك دوره طولاني- به بهبود سلامت كمك مي كند.}