حقیقتا چیزی که این جوانان را وادار کرده و در این وادی پیش برده، عشق است؛ والا ما اینها را تشویق معمول و مرسوم مالی هم نکرده ایم و امتیازات خاصی هم برایشان در نظر نگرفته ایم . ما بعضیها را واقعا می بینیم که خیلی خوب و برجسته اند و من آنها را خیلی دوست می دارم و صداهایشان را می پسندم؛ لیکن همین طور فقط می گوییم احسنتم، بارک الله، خوب می خوانی! تشویق ما همین است .

بعضی از این جوانان، وقتشان دارد دیر می شود . حالا این آقای پرهیزگار که الحمدلله حافظ قرآن است؛ لیکن بعضی از آقایان هستند که سنهایشان دارد بالا می رود و وقتشان دیر می شود . من عقیده ام این است که حفظ قرآن باید از بچگی شروع بشود؛ یعنی حدودا از دوازده سالگی، سیزده سالگی؛ «التعلم فی الصغر کالنقش فی الحجر» . (۱) اگر ان شاءالله آقای مقدم (۲) همت بکنند و آن طریقه را راه بیندازند، فکری کرده ایم که ان شاءالله بچه ها تشویق بشوند و بتدریج ذره ذره حفظ کنند .

ما در سالهای قدیم، دوره ی بی قرآنی را در این مملکت گذراندیم؛ قرآن بتدریج داشت از همه جای کشور جمع می شد . در گذشته های دور، مکتبخانه یی بود که بچه ها قرآن را در آن جا یاد می گرفتند؛ لیکن در دوران پهلوی اینها را بکلی از بین برده بودند؛ این مدارس رسمی هم که مطلقا چنین چیزی نداشت . البته فقط تعدادی از این جلسات و دوره های قرآن فعالیت داشتند و بعضی از افراد در گوشه و کنار کشور تهران، مشهد، اصفهان و سایر جاها مشغول بودند؛ اما هیچ چیز نبود؛ هرچه شده، از انقلاب به این طرف است؛ درعین حال ما احساس می کنیم که از کاروان فراگیری و انس با قرآن عقب هستیم .

در آن دوران طاغوت، من در مشهد جلسات تفسیر و درس قرآن داشتم؛ به جوانانی که می آمدند، می گفتم که هر کدام از شماها یک نسخه ی قرآن در جیب بغلتان داشته باشید؛ اگر در جایی منتظر کاری می ایستید و فراغتی پیدا می کنید یک دقیقه، دو دقیقه، پنج دقیقه، نیم ساعت قرآن را باز کنید و به تلاوت آن مشغول شوید، تا با این کتاب انس پیدا کنید . تعدادی که این طور عمل کرده بودند، هرچند بسیار اندک بودند، لیکن احساس می کردم که اینها با این که غالبا هم عربی نمی دانستند، اما از لحاظ فهم معارف اسلامی، از دیگران برجسته تر بودند و به طور ممتازی با آنها تفاوت داشتند .

انس با قرآن، معرفت عمومی یک کشور را بالا می برد . قرآن، همه چیز ماست؛ نور است . این جوانان ما از وقتی که با قرآن مأنوس شدند، وضعیت خیلی فرق کرد . ما در طول هشت سال جنگ، زیر آتش توپ و تفنگ، جوانانی را در جبهه ها داشتیم که به مجردی که بر زمین می نشستند و اندک فراغتی پیدا می کردند، قرآنشان را باز می کردند و مشغول تلاوت می شدند؛ یا مثلا اگر در اتوبوس و یا کامیون نشسته بودند و داشتند می رفتند، قرآنشان را درمی آوردند و بنا می کردند به خواندن . این است که ما می گوییم قرآن همه چیز ما بوده است . الان هم به برکت قرآن، کشور رو به پیشرفت است .

امیدواریم که خداوند همه ی ما را در دنیا و آخرت با قرآن محشور کند . ان شاءالله زندگی ما قرآنی باشد و به سمت اهداف این کتاب شریف حرکت کنیم و ممات ما هم با معرفت قرآن و در خدمت قرآن قرار گیرد .

پی نوشت:

۱) شرح نهج البلاغه، ج ۱۶، ص ۶۶

۲) رئیس شورای عالی قرآن صدا و سیما

منابع مقاله:
حدیث ولایت، ج ۹، دفتر مقام معظم رهبری ؛